Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Λοκαντιέρα από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου: Μοσχοβόλησε θέατρο!

Γράφει η Βάϊα Σπυρέλη, Θεατρολόγος
Στη δεύτερη θεατρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου υπό την διεύθυνση του Βασίλη Νικολαϊδη, μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά πλέον τον προσανατολισμό του δημοτικού μας θεάτρου προς ένα θέατρο που «μοσχοβολάει» θέατρο.
Σπουδαγμένος στη Γαλλία με ειδίκευση στη σκηνοθεσία όπερας, ο Βασίλης Νικολαϊδης, με πάμπολλες σκηνοθετικές παρουσίες στο ΚΘΒΕ , Εθνικό Θέατρο και ΔΗΠΕΘΕ , σκηνοθέτησε για το Δημοτικό Θέατρο Αγρινίου την Λοκαντιέρα του Γκολντόνι. Το έργο έκανε πρεμιέρα στο κατάμεστο Κηποθέατρο του Δημοτικού Πάρκου, τη Δευτέρα 14 Ιούλη 2008.
Στο άψογο από αισθητική και περιεχόμενο πρόγραμμα που προσφέρονταν μαζί με την έντυπη μετάφραση (ομολογουμένως εμπνευσμένη !) της Αγαθής Δημητρούκα, ο θεατής πληροφορείται για τα κριτήρια της επιλογής μιας κλασσικής κωμωδίας του 1752, από τον αναμορφωτή της Κάρλο Γκολντόνι.
Το έργο προσφέρεται σαν αντίδοτο «του καιρού της έκπτωσης του γενικού αλαλούμ και της μεταμοντέρνας υστερίας», γράφει ο σκηνοθέτης, αλλά αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που δείχνει να αναβαπτίζει το ρόλο του ΔΗΠΕΘΕ, στο πνεύμα της αποκέντρωσης, στην προσφορά ποιοτικών παραστάσεων και την ενσωμάτωση σ αυτές νέων δημιουργών για να εκφραστούν καλλιτεχνικά.
Ας ελπίσουμε ότι ο νέος διευθυντής δεν θα παραλείψει την παρουσία πολλών ντόπιων δημιουργών συγγραφέων η ηθοποιών στις επόμενες παραγωγές.
Στη δροσερή γωνιά του Πάρκου μοσχοβολούσαν τα πεύκα και η αγράμπελη, αλλά εκεί στο υπαίθριο θεατράκι, ένα άρωμα θεάτρου κατέκλυζε τη σκηνή και την πλατεία. Μια ενορχηστρωμένη θεατρική παράσταση με την κυρίαρχη μουσική του Αντόνιο Βιβάλντι, και την εναρμονισμένη διδασκαλία της κίνησης από την ΄Εφη Καρακώστα.
Να ξεκινήσω από την υπέροχη σκηνογραφική δουλειά του Γιάννη Μετζικώφ, (πράγμα που αναδείχτηκε στην έκτασή του στον τρόπο που εργάστηκε πάνω στην «Έντα Γκάμπλερ») . Είναι πράγματι μοναδικός ο τρόπος που διαχειρίζεται τον χώρο της σκηνής αλλά και τον ευρύτερο θεατρικό χώρο, αφού ο θεατής «βλέπει» πάντα και τα πίσω της σκηνής. Με λιτά σκηνικά μέσα χωρίς αυτό να σημαίνει κανενός είδους έκπτωση, ζωντάνεψε τους διάφορους εσωτερικούς χώρους που απαιτούσαν οι σκηνές. Να επισημάνουμε εδώ τον θεατρικό τρόπο που γίνονταν οι αλλαγές του σκηνικού σαν να αποτελούσαν από μόνες τους πράξεις του έργου.

Στο ίδιο ύφος κινήθηκε και η ερμηνεία των ηθοποιών που υπηρέτησαν όλοι ανεξαιρέτως το ρόλο τους με τον επιθυμητό τρόπο. Και πρώτα να ξεχωρίσουμε την παρουσία των ντόπιων ηθοποιών μας που καμαρώνουμε τόσο, κάθε φορά που τους βλέπουμε στη διανομή.
Ενός απολαυστικού Τάσου Κορόζη, την πολλά υποσχόμενη Λένα Υφαντή, και την πληθωρική παρουσία της Λένας Ντζούφρα , που επέδειξε και την κωμική στόφα του ταλέντου της μετά την συμμετοχή της στη δραματική «Έντα Γκάμπλερ».
Η Λοκαντιέρα Μαρία Παρασύρη, ήταν πραγματικά ένα χάρμα οφθαλμών! Από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία κατάφερε να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μαγνητίζοντας το με την άψογη θεατρικά αισθητική του ρόλου που φώτισε μέχρι τις λεπτές του αποχρώσεις. Μαζί της και ιππότης Λευτέρης Ζαμπετάκης, ένα νέο παιδί που προοιωνίζει μεγάλη γκάμα θεατρικών ρόλων. Ξεχώρισαν οι σκηνές που απαιτούσαν δραματική ένταση.
Απερίγραπτοι όμως ήταν και οι Γιάννης Κοτσαρίνης και Πάνος Σταθακόπουλος στο ρόλο του κόμη και του μαρκήσιου αντίστοιχα. Οι δυο τους έλαμπαν σαν ένα αμίμητο κωμικό δίδυμο.
Ξεκαρδιστικός ο Πάνος Σταθακόπουλος , ιδιαίτερα στις κωμικές του επινοήσεις, κυριολεκτικά η ψυχή της παράστασης. Ο μοναδικός που κράτησε το λαϊκό χαρακτήρα της ιταλικής κωμωδίας και διατήρησε στην κίνηση και την μιμική του, στοιχεία της κομέντια ντελ άρτε. Μπράβο του!

Η Λοκαντιέρα από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, ομολογουμένως δεν έμοιαζε με καμία απ όσες προηγήθηκαν, μας ξάφνιασε ευχάριστα με την λεπτή βιεννέζικη φινέτσα της και μας κέρδισε! Γιατί το κριτήριο του θεατή σέβεται το διαφορετικό όταν φέρνει τη σφραγίδα του «γνώστη» και φωτισμένου εμπνευστή, ακόμα κι αν αυτό δεν ταιριάζει με τα γούστα του.
Έχοντας αυτό σαν δεδομένο η καλοκαιρινή περιοδεία της Λοκαντιέρας προβλέπεται και ευχόμαστε να κερδίσει τις εντυπώσεις.



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ
ΙΟΥΛΙΟΣ
14 - 7 - 2008 Πρεμιέρα : Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου
15 - 7 - 2008 Παράσταση : Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου1
6 - 7 - 2008 Παράσταση : Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου
17 - 7 - 2008 Παράσταση : Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου
18 - 7 - 2008 Παράσταση : Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου
22 - 7 - 2008 Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου
23 - 7 - 2008 Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου
28 - 7 - 2008 Θέατρο Λυκαβηττού
31 - 7 - 2008 Μενίδι Αιτωλ/νίας ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
1 - 8 - 2008 Δήμος Ινάχου Νομού Αιτωλ/νίας
2 - 8 - 2008 Δήμος Οινιαδών
3 - 8 - 2008 Θεατράκι Αιτωλικού
4 - 8 - 2008 Παπαδάτου Δήμου Φυτειών Αιτωλ/νίας
5 - 8 - 2008 Βόνιτσα Αιτω/νίας
6 - 8 - 2008 Αμφιλοχία Αιτωλ/νίας
7 - 8 - 2008 Πλάτανος Ναυπακτίας
8 - 8 - 2008 Άνω Χώρα Ναυπακτίας Αιτωλ/νίας
9 - 8 - 2008 Μύτικας Αιτωλ/νίας
10 - 8 - 2008 Δήμος Πυλλήνης
20 - 8 - 2008 Δήμος Θεστιέων Νομού Αιτωλ/νίας
21 - 8 - 2008 Μεσολόγγι Αιτωλ/νίας
22 - 8 - 2008 Θέρμο Αιτωλ/νίας
24 - 8 - 2008 Συκιές Θεσσαλονίκης
25 - 8 - 2008 Βέροια
6 - 8 - 2008 Έδεσσα
27 - 8 - 2008 Νέα Ιωνία Βόλου
28 - 8 - 2008 Λάρισα Θέατρο "Αλκαζάρ"
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
2 - 9 - 2008 Πετρούπολη , Θέατρο "Πέτρα"
8 - 9 - 2008 Ελευσίνα
9 - 9 - 2008 Άλιμος
11 - 9 - 2008 Πάτρα , Αρχαίο Ωδείο
12 - 9 - 2008 Αγρίνιο Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου
13 - 9 - 2008 Αγρίνιο Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου
14 - 9 - 2008 Αγρίνιο Κηποθέατρο Πάρκου Αγρινίου

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο, βλέπει κανείς παντού μια έκδηλη προσπάθεια να μοιραστούν αφειδώς έπαινοι και διθύραμβοι στους συντελεστές της παράστασης! Είναι όντως έτσι ή πρέπει για κάποιον μυστηριώδη λόγο να τους παινέσουμε;;;
"ένα θέατρο που «μοσχοβολάει» θέατρο." έλεος τι είναι αυτά;;;!!!

Τα πράγματα δεν είναι έτσι! πρόκειται για μια πολύ μέτρια παράσταση που την "σώζουν" ο Πάνος Σταθακόπουλος και οι αγρινιώτισσες Ντζούρβα και Υφαντή. Παρασύρη και Ζαμπετάκης κινούνται μέλλον σε ρηχά νερά! όσο για τον κύριο Κορόζη η "πολιτιστική" εκπομπή του Μπούμστος ΤV του έχει αφήσει ένα κουσούρι και όταν ανεβαίνει στην σκηνή αδυνατεί να ξεχάσει τα νι και λι της Ξηρομερίτικης καταγωγής του ! Και εμείς από το Ξηρόμερο είμαστε αλλά δεν κάνουμε έτσι!
όσο για το κηποθέατρο μην τρελαίνεστε. εκτός του ότι ούτε αμφιθεατρικό είναι πολλές φορές ακούς τους ηθοποιούς μαζί με τα μηχανάκια και τις εξατμίσεις τους που περνάνε στο δίπλα δρόμο!

Υ.Γ Και κάτι άλλο στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι!!! πυρηνικός φυσικός , καθηγητής πανεπιστημίου, αστροναύτης , θεατρολόγος!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλά 3:07 για το Υ.Γ. είσαι πραγματικά άσχετος.
Το συγκεκριμένο άτομο έίναι από τους λίγους στο Αγρίνιο με βαθιά θεατρική γνώση και θεατρικές σπουδές.
Και επειδή ήμουν μαθητριά της κάποτε να ξέρεις ότι είναι από τους πρώτους που ανέβασε στη πόλη μας Musical με μαθητές λυκείου παρακαλώ, είναι η πρώτη που ουσιαστικά έστησε θεατρικό δρώμενο σε υπαίθριο χώρο ( αναπαράσταση μάχης του καραισκάκη) και άλλα πολλά.
Είναι πολλοί τόσοι που όλα αυτά τα κάνουν για την προσωπική τους ευχαρίστηση και τίποτε άλλο.
Και ο καθένας κρίνεται τόσο από τα έργα που έχει ανεβάσει στη πόλη μας, όσο και από τις σπουδές του τόσο σε επίπεδο ΑΕΙ, όσο και σε δραματικές σχολές.
Καλό είναι να προσέχουμε τα λεγόμενα μας κυρίως όταν δεν γνωρίζουμε γιατί η κριτική γίνεται καφενείου σε τέτοιες περιπτώσεις

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ "ανώνυμε" θα χαιρόμουν να κάνω διάλογο μαζί σου για το πως βλέπουμε ο καθένας και απο ποία οπτική τη συγκεκριμένη παράσταση.
Αν βέβαια έβαζες καιτην υπογραφή σου μαζί με το σχόλιο.
Και μιας και αναφέρθηκες επι του προσωπικού πραγματικά θα είχε ενδιαφέρον, να συναποκομίσουμε και τα "τυπικα" μας προσόντα.

Βάια Σπυρέλη

Ανώνυμος είπε...

Αφήστε να "μοσχοβολήσει" και κάτι άλλο σ' αυτή την πόλη ρε παιδιά εκτός από... κοπριά! Μην πυροβολείτε άσκοπα! Ας λειτουργήσει και ένα θέατρο (όχι μόνο καφετέριες) και ας μην είναι και επιπέδου Εθνικού Θεάτρου!

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο, βλέπει κανείς παντού μια έκδηλη προσπάθεια να μοιραστούν αφειδώς έπαινοι και διθύραμβοι στους συντελεστές της παράστασης! Είναι όντως έτσι ή πρέπει για κάποιον μυστηριώδη λόγο να τους παινέσουμε;;;
"ένα θέατρο που «μοσχοβολάει» θέατρο." έλεος τι είναι αυτά;;;!!!

στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι!!! πυρηνικός φυσικός , καθηγητής πανεπιστημίου, αστροναύτης , θεατρολόγος!!!

17 Ιούλιος 2008 3:07 μμ

ki esy molis dhlwses ******* kai lamogio... ara eisai

Ανώνυμος είπε...

Από τη μαστορική στη βιοτεχνία
Ο μέγας Γκολντόνι υπογράφει την ομιλούσα θεατρική μιμική – Κριτική Γιάννης Βαρβέρης

Κάρλο Γκολντόνι

Η Λοκαντιέρα

σκην.: Βασίλης Νικολαΐδης

Θέατρο: ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου

«Υπακούοντας σε κανόνες και γεύματα,
κινούμαι πάντα στην παραμεθόριο,
το πολύφερνο τζάμι.
Να το διαπεράσω κάποτε,
εύφλεκτη.»
Αθηνα Παπαδακη
«Αμνάδα των ατμών», 1980

Αν σήμερα μετράμε τον Γκολντόνι ως θεατρική μεγαλοφυΐα είναι επειδή απελευθέρωσε τη σκηνή από την αυτοσχεδιαστική «δεσποτεία» των ηθοποιών και προμήθευσε το ιταλικό, και μέσω αυτού το παγκόσμιο, θέατρο με άρτια έργα. Παρά τον διωγμό που υπέστη από τους φανατικούς υποστηρικτές της παράδοσης και ιδίως τον Κάρλο Γκότσι, ο λογοκρατούμενος Βενετσιάνος δικηγόρος επαναστάτησε αποτελεσματικά έναντι της ομιλούσας κίνησης, λάβαρου της κομέντια, και ουσιαστικά θεατροποίησε το θέατρο: Δημιούργησε πάγιο γλωσσικό οργανισμό και μετέτρεψε τους πρώην τύπους σε προπλάσματα χαρακτήρων. Εξάλλου, ο λογικός ειρμός και το συγκεκριμένο καλούπι είναι πια κατά τον 18ο αιώνα αναντίρρητες αστικές επιταγές.

Ετσι, ο ανανεωτής Γκολντόνι καθιστά τον λόγο ισότιμο με την υπόκριση και κατ’ ουσίαν καταργεί την κομέντια, όσο και αν μερικά εξωτερικά χαρακτηριστικά της σαφώς επιβιώνουν μέσα στο έργο του. Και την καταργεί επειδή το εκφραστικό σύμπαν της κομέντια είναι μέχρι τότε ένα πλήρες, αυτόνομο και λειτουργικό σύστημα διατύπωσης πράξεων, αντιδράσεων, αισθημάτων. Οταν αυτά αρχίζουν να εκφράζονται με τον λόγο, η μιμική έρχεται σε δεύτερη μοίρα, επικουρική. Πρόκειται πια για μια μιμική με αλλοιωμένες συμπεριφορές, παρακολουθηματικές του λόγου και μοιραία υπαγορευόμενες απ’ αυτόν. Αρδην αλλαγή των κωδίκων. Αρα, το θεατρικό στοίχημα στον μεταβατικό Γκολντόνι –και βέβαια και στην κλασική «Λοκαντιέρα»– έγκειται στο να βρεθεί ένας σύγχρονος, και όχι αναγκαστικά εκσυγχρονιστικός, τρόπος ώστε το σώμα της τερπνής κωμωδίας να μας περιέλθει ως προϊόν πρώιμου ηθογραφικού θεάτρου μέσα στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού (μια τέτοια πολύ επιτυχή, νομίζω, προσπάθεια είδαμε προ χρόνων από τον Λ.Βογιατζή με τους «Αγροίκους»).

Καθώς και στη «Λοκαντιέρα» ο αυτοσχεδιαστικός οίστρος μεταποιείται σε λόγο, μοιάζει ανάγκη αδήριτη η υπεροχή ακριβώς αυτού του λόγου απέναντι στα υπόλοιπα παραφερνάλια, όπως επίσης και η σχετική «αθωότητα» της παράστασης μέσα από την επεξεργασμένη σύνθεση της συμπεριφοράς σωμάτων και ομιλιών. Η πολυμήχανη Μιραντολίνα, ανάφτρα ξενοδόχα που βασανίζει τον ανδρικό πληθυσμό με όποια τερτίπια ταιριάζουν στο κάθε άρρεν, είναι μια πρώιμη φεμινίστρια, χαριτωμένη και σαδιστική, στον καθρέφτη της οποίας θα αποτυπωθούν τα υποκριτικά ήθη των ευγενών της εποχής της. Και είναι πράγματι ιδιοφυής ο τρόπος με τον οποίο, κατά πλήρη οικονομία, ο Γκολντόνι διαβάζει με οξυδέρκεια και ειρωνεία τους δορυφορικούς της Μιραντολίνας τύπους, που οι ίδιοι κοιλοπονούν τους εαυτών χαρακτήρες και ταυτόχρονα τον αρτιγέννητο ηθολογικό τους κώδικα.

Τα ΔΗΠΕΘΕ, ένας εθνικά χρησιμότατος όσο και χειμαζόμενος θεσμός («δει δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι») είναι ανάγκη πάσα να χρηματοδοτηθούν ή να κλείσουν. Αυτός ο φαρισαϊσμός των ελεούντων ψιχίων παράγει γκρίνια, μιζέρια και μετριότητα, ιδίως αν προσθέσει κανείς τη συνήθη μικροψυχία και ολιγόνοια των δημοτικών αρχόντων, η οποία ταλανίζει τους απροστάτευτους και συχνά εν εδωλίω καλλιτεχνικούς διευθυντές.

Η παράσταση

Παρά τη γενική ένδεια μέσων, το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου έστησε μια «Λοκαντιέρα» ταχύρρυθμη, φιλολογικά προσεγμένη δίχως φιλολογικούρες, διδαγμένη ανάμεσα στο στείρο στερεότυπο των τύπων και στη δημιουργική εξέλιξή τους. Εντονα παραδοσιακή η παράσταση του Βασίλη Νικολαΐδη, γι’ αυτό και επίτηδες μουσικά τετιμημένη από προκλασικό Βιβάλντι, υπήρξε δεμένη, με τις κρυμμένες αναλύσεις της χωνεμένες στον πυρετικό της ρυθμό. Το δραματικό φινάλε με εγκαταλελειμμένη, «τιμωρημένη» τη Μιραντολίνα υπήρξε ευτυχής και νόμιμη πρόταση σύγχρονης κοινωνικής ηθικής. Αστραπιαίες σκηνές όπως εκείνη του Μαρκήσιου και των δύο θεατρίνων για το χαμένο μπουκαλάκι, σίγουρα ανθολογούνται. Η καλύτερη μετάφραση «Λοκαντιέρας» που ξέρω έχει φιλοτεχνηθεί από τον πολύτιμο Κωστή Σκαλιόρα. Αλλά και η Αγαθή Δημητρούκα υπηρέτησε με ρέοντα και ακριβή λόγο τον Γκολντόνι, υπογραμμίζοντας τα πιο κωμικά στοιχεία με νόμιμες και ευεργετικές παραχωρήσεις σε λίγες, πιο λαϊκές, φαιδρογόνες εκφράσεις. Ο Γιάννης Μετζικώφ, δεινός κοστουμίστας, παρέμεινε αλλά και σχολίασε με αγαθό χιούμορ την εποχή. Σημαντικότερο θεωρώ το απλούστατο αλλά λειτουργικό σκηνικό του, επειδή τα χρώματά του μετέφεραν ατμόσφαιρα και μια υπόρρητη μελαγχολία που συνομιλούσε με τα παθήματα των ηρώων.

Χαρακτήρες

Ο Νικολαΐδης δούλεψε σαν σε εργαστήρι – χωρίς ονόματα κουδουνιστά, αλλά με στέρεη διδασκαλία που φαινόταν κι ας μην πραγματωνόταν πάντα. Η Μαρία Παρασύρη είναι μια νέα, δροσερή ηθοποιός που ενωτίσθηκε τη μιμική και το νάζι της σουμπρέτας, αλλά απέχει από το ταμπεραμέντο και τους χυμούς μιας Μιραντολίνας. Ο ιππότης Λευτέρης Ζαμπετάκης, ταχύλογος, άπειρος, τρακαρισμένος και πολύ νευρικός, δεν ξεπέρασε τα ελαττώματα της θεατρικής νεότητας ώστε να επικοινωνήσει με το κοινό. Ο υπηρέτης του Τάσος Κοροζής, με φιγούρα παλαιού Χρήστου Ευθυμίου, έπεισε για τον γκροτέσκο τύπο και πλασάριζε με γκελ. Ο καμαριέρης της λοκάντας, Βαγγέλης Ψωμάς, είχε στιγμές ατεχνίας αλλά και μια ειλικρίνεια στον έρωτά του προς την αφεντικίνα του. Ο Γιάννης Κοτσαρίνης (Κόμης) ήταν σωστός αλλά και στεγνός. Το ζευγάρι των δύο θεατρίνων που παριστάνουν τις αρχόντισσες λειτούργησε έξοχα (Λένα Ντζουρβά, Λένα Υφαντή), ιδίως χάρη στην ευτραφή τρέλα της πρώτης. Ομως ο μεγάλος έπαινος ανήκει στον μαρκήσιο του Πάνου Σταθακόπουλου. Ενας έξοχος μίμος με έγνοια για τον ρόλο, δικό του στυλ, δικό του χιούμορ, αυτοσχεδιαστική πλην λειτουργική συνεργασία με την κατάσταση, με μημουαπτική τεχνική και χωρίς ρετσέτες. Ενας κωμικός που και άλλοτε σπαρταριστά (σε φάρσα) τον έχω χαρεί, και που είναι έτοιμος για πρώτους ρόλους στην επικράτεια του γέλιου – είναι όμως έτοιμο και το σταρ σύστεμ μας;

Χάρηκα επιτέλους (αυτό για τους μεταμοντέρνους απο(σο)δομιστές των κειμένων) μια «Λοκαντιέρα» όπου: Ο καμαριέρης της δεν αυνανίζεται επί τη θέα της Μιραντολίνας, ο μισογύνης ιππότης δεν βασανίζεται βαθύτερα από σεξουαλική ανικανότητα, οι δύο θεατρίνες δεν ξενυχτούν στην μπιρίμπα, ο Μαρκήσιος και ο Κόμης δεν φιλιούνται αιφνίδια στο στόμα με γλώσσα και η Μιραντολίνα δεν εκδίδεται σε όλες τις στάσεις για δώδεκα τσεκίνια…
ΠΗΓΗ:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_07/09/2008_283468

Ανώνυμος είπε...

Μεταξύ παλιού και νέου
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

'...Βρήκε τον ρυθμό

Μια παράσταση της «Λοκαντιέρας» πρέπει να διασώσει τα ενδιαφέροντα συστατικά που συνθέτουν τη συνταγή της. Και ο Βασίλης Νικολαΐδης με το θίασο του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου το κατόρθωσε. Οι φιγούρες των ηθοποιών του είχαν εμφανή τα ίχνη της εξέλιξής τους μέσα στους αιώνες. Διέκρινε μάλιστα ο μυημένος, συνειδητά ή ασυνείδητα, θεατής ακόμη και οικείες φιγούρες από τη μετεξέλιξη της γκολντονικής συνταγής στα καθ΄ ημάς (Χουρμούζης, Καπετανάκης, Ξενόπουλος, Σακελλάριος, Ψαθάς).

Από την άλλη, ο Νικολαΐδης διάβασε τα αστικά συμφραζόμενα και τις συμπεριφορές μιας κοινωνίας όχι πλέον οικοσήμων αλλά ομολόγων, μετοχών και σαράφηδων. Εκτός των άλλων, η μουσική παιδεία του τον οδήγησε να βρει τον δεσπόζοντα ρυθμό της κωμωδίας και το τέμπο της. Και κούρδισε μια εύφορη, αεράτη, γεμάτη ευρήματα, ανατροπές και απροσδόκητα παράσταση, αξιοποιώντας την αριστουργηματική δομή του Γκολντόνι.


Νεανικός θίασος που «πετάει»

Ο Γιάννης Μετζικώφ έχτισε ένα τυπικό τού είδους σκηνικό και σχεδίασε έξοχα κοστούμια που περιέγραφαν ως ύφος χαρακτήρα, ρόλο ή τύπο. Ο θίασος είναι σχεδόν νεανικός, χωρίς ευτυχώς κανένα αναγνωρίσιμο τηλεοπτικό στίγμα και στην πλειονότητά του πετάει.

Η μετάφραση της Αγαθής Δημητρούκα έχει νεύρο, ύφος, ρυθμό και ευγλωττία, σύμφυτα όλα με το πρωτότυπο. Έδεσε μάλιστα έξοχα με τη μουσική του Βιβάλντι που κυριαρχούσε στα καπιαμέντα.

Η Μαρία Παρασύρη (Λοκαντιέρα) είναι ηθοποιός με γκελ, ευστροφία και έξοχη κίνηση, ό,τι χρειάζεται για τον ρόλο της Μιραντολίνας. Λάμπει σκηνικά.

Ο Βαγγέλης Ψωμάς (Φαμπρίτσιο) λίγο αμήχανος, αλλά η αμηχανία του πήγε και βρήκε την ανασφάλεια του ρόλου.

Ο Ιππότης παίχτηκε με οίστρο, αλλά και εγγενή σ΄ αυτόν ανεβοκατεβάσματα του συναισθήματος από τον Λευτέρη Ζαμπετάκη. Πρέπει να ρεγουλάρει λίγο την κίνησή του.

Ο Κόμης του Κοτσαρίνη, εύστοχος και ακριβής. Ο Μαρκήσιος όμως του Πάνου Σταθακόπουλου ήταν μια έκπληξη. Αυτός ο ηθοποιός έχει έξοχη αίσθηση της ατάκας, μεγάλο επικοινωνιακό γκελ και μια σπάνια γνώση του θεατρικού χρόνου. Τον περιμένει λαμπρό μέλλον. Έχει κάτι από τον πρώτο Γκιωνάκη, τον Γαλανό και τον Καλογιάννη.

Η ερασιτέχνης κυρία Ντζούρβα (Ορτένσια) ένα χάρμα και η νεαρά Λένα Υφαντή καίρια (Ντεγιανίρα).

Ο έμπειρος Τάσος Κορόζης (υπηρέτης του Ιππότη) λιτός και συνεχώς εντός ρόλου.

Μια καθαρή δουλειά, σεβαστική στην παράδοση του είδους και συνάμα μοντέρνα, αφού κατόρθωσε στο φινάλε να χτυπήσει μια δυσοίωνη, μελαγχολική χορδή, που έφερε στο προσκήνιο μια τεφρή γεύση για τα ανθρώπινα...

ΠΗΓΗ:http://www.tanea.gr,ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Ανώνυμος είπε...

Η γνώμη μου είναι πως η παράσταση είναι άκρως ενδιαφέρουσα, ανταγωνιστικότερη σαφώς περισσότερων ακριβών παραγωγών.
Η Μαριά Παρασύρη στον ρόλο της Λοκαντιέρας πραγματικά εκπληκτική, με λάμψη και δυναμισμό, νομίζω πως στο μέλλον θα μας απασχολήσει πολύ με την δουλειά της, ο Πάνος Σταθακόπουλος στον ρόλο του Μαρκησίου Φορλιπόπολη δείχνει πολλα σημεία του ταλέντου του, ενώ και η Λένα Ντζούρβα είναι απολαυστική στον ρόλο της Ορτενσίας!
Πολύ ευχάριστη παράσταση!