Tα μαύρα μεσάνυχτα της διασκέδασής μας...

Γράφει η Β.Φ.Γ.

Ο στολισμός των εμπορικών καταστημάτων, η φωταγώγηση της πόλης και των κέντρων διασκέδασης εν όψει γιορτών μου έφεραν στο μυαλό εικόνες από το ξέφρενο γλέντι που θα κάνουμε πάλι τις μέρες αυτές. Μια από τα ίδια δηλαδή με ολίγη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Θα αρκεστούμε για μια ακόμη φορά θέλουμε δε θέλουμε στο να πίνουμε καφέδες και πάλι καφέδες. Φαίνεται ότι η διασκέδασή μας στην πόλη αυτή ανεξαρτήτως συνθηκών αρχίζει και τελειώνει στα ίδια σημεία όλες τις ώρες της ημέρας. Εκτός από καφέ το πρωί μπορεί κανείς να διασκεδάσει πίνοντας καφέ το μεσημέρι ή ακόμα να ξεφαντώσει πραγματικά πίνοντας καφέ μέχρι τα ξημερώματα (εννοείται στα ίδια πάντα μέρη τα οποία νομίζω δεν πρέπει να είναι πάνω από 7- τα ‘επισκέψιμα’). Εναλλακτικά για τη νύχτα υπάρχουν μάλλον μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού μαγαζιά που προσφέρουν ποτό και έχουν ενδιαφέρουσα μουσική(? αυτό είναι κουίζ, όποιος το βρει κερδίζει καφέ).Γενικά, παντού στον κόσμο αυτά ονομάζονται μπαράκια τώρα τι είναι ακριβώς εδώ πραγματικά δε ξέρω, μοιάζει σα να έχουν βγει από χιτσκοκική ταινία. Οι διαστάσεις τους τρομακτικές (μέσος όρος εμβαδού γύρω στα15 τετραγωνικά με την τουαλέτα και την κουζίνα), η χρήση τους ανεξιχνίαστο μυστήριο (πάντα προσφέρεται τσάι και καφές), η μουσική βάναυσα σκοτωμένη και οι πελάτες τα υπόλοιπα θύματα.

Για βραδινή διασκέδαση εκτός από τα καφέ υπάρχουν και 0 ή 1 ή 2 ή 3 καταστήματα με ζωντανή ελληνική μουσική έντεχνης ή άλλης ποιότητας στα οποία συνήθως προκαλείται ο απόλυτος συνωστισμός για μια θέση στην πίστα (τώρα γιατί ονομάζεται πίστα ο χώρος των 5 τετραγωνικών…) όπου εκεί γίνεται τρελό και ξέφρενο κέφι (τρελό είναι σίγουρα). Συμβουλή: πιείτε τουλάχιστον 6 ουίσκι -εννοείται σκέτα 12 άρια και νοθευμένα- και θ’ ακούσετε με ευχαρίστηση τους κακοφονίξ και τις απόλυτα κοψοφλεβίτικες μουσικές επιλογές. Μπορούμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε πίνοντας ούζα και άλλα ούζα στα αμέτρητα ουζεροκαφενεία που βρίσκονται μάλιστα δίπλα στα σπίτια μας (σε κάθε γειτονιά τουλάχιστον 2).
Να σημειωθεί ότι η διακόσμηση όλων αυτών είναι ενιαία και γνωστή και ως ρυθμός της ταπετσαρίας. Φαίνεται ότι η ανακάλυψή της έφερε πραγματική αισθητική επανάσταση στο χώρο της διασκέδασης. Καρέκλες, τοίχοι, φωτιστικά, καναπέδες, πόρτες, τουαλέτες, γλάστρες, ταβάνια, πατώματα και ομπρελοθήκες έχουν φορτωθεί με λατρεμένα κλαρωτά μοτίβα τύπου ανθισμένη αμυγδαλιά κοντούλα λεμονιά.

Μπορεί κάποιος να θεωρήσει τα παραπάνω μίζερη και γραφική παραδοξολογία και επίδειξη δήθεν πνεύματος κουλτούρας, ωστόσο πραγματικά θεωρώ πως η δυνατότητα μιας διαφορετικής στην ποιότητα διασκέδασης σίγουρα δεν είναι χαρακτηριστικό των Αγρινιωτών(και όχι μόνο βέβαια). Του λόγου το αληθές αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι σε μια τόσο μεγάλη πόλη η διασκέδασή μας εστιάζεται κάθε φορά γύρω από ένα-δύο ‘κεντρικά’ σημεία. Δεν είναι ξεχωριστή (π.χ. μπυραρίες ή κάποια ρεμπετάδικα ή μπαράκια κανονικά), παρείστικη, δε διαθέτουμε περισσότερες επιλογές γιατί μάλλον εμείς οι ίδιοι δεν τις επιζητούμε ή όταν τις εντοπίζουμε αδιαφορούμε γιατί δεν είναι must ή mainstream. Σαν από χρόνια ιδεολογικά και αισθητικά ντοπαρισμένοι δεχόμαστε άκριτα και μαζικά ό,τι απρόσωπο και καταναλωτικό μας προσφέρεται. Μάλλον μας αξίζει.