Πριν από μερικές μέρες όλη η Ελλάδα αναστατώθηκε από την εν ψυχρώ εκτέλεση του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου, από έναν αστυνομικό, (σύγχρονο Τζέσε τζέιμς) ο οποίος περιπολούσε στην περιοχή των Εξαρχείων..
Η αγανάκτηση όλων μας και η αντίδραση μας υπήρξε ακαριαία.
Όλοι καταδικάσαμε -η σχεδόν όλοι-,αυτό το αποτρόπαιο γεγονός. Σε πολλούς από μας, αναβίωσαν στο μυαλό μας ‘άλλες εποχές όπου το κράτος αστυνόμος, μας διαφέντευε και μας ταπείνωνε «διά ασήμαντον αφορμή».
Λίγοι τότε είχαμε το θάρρος να αντισταθούν σε αυτό, και αν αυτό γινόταν, τότε η συντηρητική κοινωνία, καταδίκαζε και περιθωριοποιούσε αυτά τα άτομα, δημιουργώντας έτσι τους πρώτους αντί εξουσιαστικούς πυρήνες και τα πρώτα γκέτα αναρχικών.
Ωστόσο εκείνα τα χρόνια οι κοινωνικές αδικίες ήταν λιγότερο ορατές για διαφόρους λόγους..
Είτε γιατί οι γείτονες και οι γνωστοί των γειτόνων μας ήταν στο ίδιο επίπεδο με εμάς, κάτι που σήμαινε ότι οι πιο πολλοί βράζαμε στο ίδιο καζάνι, απόρροια μιας δύσκολης μεταβατικά (από τη κατοχή και τον εμφύλιο) εποχής, που κράτησε λίγα χρόνια μετά την μεταπολίτευση,
είτε γιατί τέτοια γεγονότα δύσκολα τα μαθαίναμε, όποτε ότι συνέβαινε τα θεωρούσαμε ως μεμονωμένα περιστατικά
όχι μόνο σε περιπτώσεις αυθαίρετων συμπεριφορών αλλά και σε περιπτώσεις κοινωνικής διαφθοράς.
Παρόλα αυτά σε ότι στραβό συνέβαινε ,υπήρχε η πεποίθηση ,στους περισσότερους ότι οι ένοχοι τιμωρούνται ,ότι οι υπεύθυνοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, και ότι υπήρχε αποκατάσταση της τάξης αλλά και του αισθήματος της αδικίας έναντι των άλλων πολιτών, περισσότερο σαν μια δεδομένη κατάσταση παρά σαν μια αποδεδειγμένη, αποτελεσματική πρακτική του συστήματος…
Αργότερα ανεχτήκαμε,(γιατί η δικιά μας γενιά, έμαθε να ανέχεται και να παραπλανείται ,ευτυχώς λιγότερο από την προηγούμενη) μια κατάσταση που έμοιαζε σαν μοναδική λύση όλων των προβλημάτων μας;
..Το «ρουσφέτι»…
Η κατάσταση αυτή υιοθετήθηκε σιωπηλά από όλους μας, ως νόμιμη, δημιουργώντας εσφαλμένα την εντύπωση της ίσης ευκαιρίας αφού θεωρητικά νομίζαμε ότι όλοι είχαμε πρόσβαση σε αυτήν.
Το ρουσφέτι σε συνδυασμό με κάποιες περιστασιακά φιλολαϊκές πολιτικές, ‘εγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αλλά ταυτόχρονα άρχισε να δημιουργεί μεγάλες κοινωνικές ακόμα και ταξικές ανισότητες.
Εύκολα έγινε αργότερα αντιληπτό, ότι αυτό εξυπηρετούσε τους λίγους και πιστούς του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, αλλά πολύ περισσότερο όταν αυτό έγινε μέσο συνδιαλλαγής πια της άρχουσας τάξης, και κράτους, έβαλε μπουρλότο σε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα όπως αυτό της ‘ισης ευκαιρίας της εργασίας, της ίσης μεταχείρισης, της αξιοκρατίας και πάει λέγοντας…
Πολύ περισσότερο σήμερα, όταν στην εποχή της πληροφορίας η πληροφορία είναι τόσο δυσεύρετη και αποτελεί προνόμιο των λίγων.
Τούτη η γενεά που έρχεται έμαθε να μην ανέχεται μύγα στο σπαθί της. δεν έμαθε να ταπεινώνεται και να εξευτελίζεται και μείς που υποτίθεται, ότι είμαστε κοντά σε αυτούς, θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι γι αυτό.
Αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, δείχνει πολίτες σε αλλόφρωνη(δικαιολογημένα) κατάσταση.. Πολίτες που βιώνουν την αδιαφορία του κράτους: στην παιδεία την υγεία.
Ένα κράτος που αδιαφορεί για ίσα δικαιώματα για την εργασία, αδιαφορεί στην εκμετάλλευση των πολιτών από επιτηδείους, αδιαφορεί για πολίτες που δουλεύουν ανασφάλιστοι με480 μισθό το μήνα (έλληνες και ξένους, και το βλέπουν να εξανεμίζεται σε3 μέρες), αδιαφορεί για τους ,μαθητές τους φοιτητές(που βλέπουν ότι 7 πτυχία δεν είναι ικανά να τους δώσουν δουλειά παρά μονό delivery σε πιτσαρία.. και εν τέλει να αδιαφορεί για την ζωή τους, σκοτώνοντας μικρά παιδιά….
Κάποιοι βλέπουν ακόμα κουκουλοφόρους και κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι μια:
Όσο αυτό το σύστημα εξαθλιώνει τον πολίτη, όσο οι κυβερνήσεις είναι εκτελεστικά όργανα αυτού του συστήματος, όσο το κράτος συνδιαλέγεται με κεφάλαιο αποκομώντας προσωπικά και μόνο ωφέλη ταπεινώνοντας τον άνθρωπο, και διαλύοντας τα όνειρα της νεολαίας τότε αυτά τα επεισόδια θα είναι αρχή μιας μεγάλης κοινωνικής επανάστασης…,
και θα αποτελέσει αντίδραση μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων που νοιώθει να είναι στην απέξω..
Θα είναι η εκδίκηση της πλέμπας…
ΠΕΤΡΟΣ ΣΠΥΡΕΛΗΣ