Ο γλύπτης Θόδωρος στο Αγρίνιο

Μόνο τυχεροί μπορούν να χαρακτηριστούν όσοι βρέθηκαν σήμερα στο Παπαστράτειο μέγαρο και άκουσαν την ομιλία του Αγρινιώτη γλυπτή Θόδωρου με θέμα: « Τέχνη , άλλοτε και τώρα. Τέχνη ως μέσο επικοινωνίας ». Ο άνθρωπος αυτός είναι γνωστός σε όλους από το έργο του ακόμα και αν κάποιος δεν γνωρίζει την ύπαρξη του ίδιου και αυτό γιατί ένα από τα έργα του κοσμεί ίσως το πλέον πολυσύχναστο σημείο της Ελλάδας τον σταθμό του μετρό στην πλατειά Συντάγματος . Πρόκειται για την γνωστή σύνθεση «Το ωρολόγιον του μετρό». Ο Θόδωρος ήρθε στο Αγρίνιο όχι για να εισπράξει αναγνώριση, επαίνους και φωτοστέφανα όπως χαρακτηριστικά είπε αλλά για να θέσει τα κυριότερα ερωτήματα της πνευματικής του διαδρομής και να διδάξει μέσα από αυτά . Στόχος της ομιλίας του ήταν να αναδείξει το εκφυλισμό που έχει επιβάλλει το σύστημα στην τέχνη, στους δημιουργούς της αλλά και τους δεκτές της και πόσο αρωγός σε αυτό στάθηκε η βιομηχανική επανάσταση. Ακόμη ο Θόδωρος τόνισε το ρόλο της τέχνης ως μέσο επικοινωνίας βασισμένο στις πρωτογενείς δομές του εκάστοτε περιβάλλοντος. Όσον αφορά το ερώτημα του πως η τέχνη θα ξαναγίνει σαν άλλοτε, η απάντηση του Θόδωρου είναι καταλυτική : « Εγώ δίνω τις απαντήσεις με τα έργα και τα λόγια μου, βρήκα τον τρόπο να σώσω τον εαυτό μου από τον εκφυλισμό, για τους εαυτού σας νοιαστείτε εσείς »…!
Ο Θόδωρος Παπαδημητρίου ( http://www.theodoros.net/), γλύπτης και όχι καλλιτέχνης, όπως θέλει να αυτοαποκαλείται, γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1931. Σπούδασε Γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή το Μιχάλη Τόμπρο και συνέχισε τις σπουδές του στην Εcole des Beaux Arts στο Παρίσι, όπου μυήθηκε στη πλαστική τέχνη απ’ τον γάλλο γλύπτη Μercel Gimond, πλάι στον οποίο είχε μαθητεύσει νωρίτερα και ο Χρήστος Καπράλος . Εκεί ξεκινά μια συστηματική μελέτη για τη γλυπτική στο δημόσιο χώρο και κάνει τις πρώτες ανεικονικές του συνθέσεις σε μέταλλο, σαν προ­τάσεις σύγχρονης γλυπτικής στο δημόσιο χώρο. Εξάλλου ο ρόλος της γλυπτικής στη νέα εποχή του πλαστικού μαζί με το αίτημα της διαχρονικότητας αποτέλεσε το βασικό άξονα δημιουργίας του Θόδωρου. Το 1961 γίνεται η πρώτη έκθεση του έργου του στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού. Στη Μπιενάλε των Νέων στο Παρίσι το 1965 παίρνει το περίφημο βραβείο Ροντέν εκπροσωπώντας την Ελληνική Τέχνη με το έργο «Varvato ’65». Οι εκθέσεις του, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, είναι αναρίθμητες και τα έργα του έχουν ταξιδέψει κυριολεκτικά σε όλο τον κόσμο από το Καναδά έως τη Βραζιλία και από την Κορέα ως τις Η.Π.Α. Το 1972 διδάσκει γλυπτική στο California State University, ενώ από το 1980 είναι καθηγητής Πλαστικής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π. και το 2007 ανακηρύσσεται ομότιμος καθηγητής Ε.Μ.Π. Είναι συγγραφέας έξι βιβλίων που υποδηλώνουν πως εκτός από γλυπτής ο Θόδωρος είναι και ένας τεχνίτης του λόγου αφού επικοινωνεί τα φιλοσοφικά του ίχνη μέσα από αυτά τα βιβλία με ένα τρόπο σαγηνευτικό.-