Σήμερα ανοίγουν οι κάλπες στις 07.00 το πρωί. Η ψηφοφορία θα διαρκέσει έως τις 19.00 το απόγευμα. H συντακτική αποφάσισε να μην προβεί σε καμία ανάρτηση το συγκεκριμένο αυτό χρονικό διάστημα.
Ο καθένας ας επιλέξει αυτό που θεωρεί με τα δικά του κριτήρια τη πιο σωστή λύση για την Ελλάδα και τον τόπο μας.
Επανερχόμαστε λοιπόν μετά τις 7 το απόγευμα
Ο καθένας ας επιλέξει αυτό που θεωρεί με τα δικά του κριτήρια τη πιο σωστή λύση για την Ελλάδα και τον τόπο μας.
Επανερχόμαστε λοιπόν μετά τις 7 το απόγευμα
3 σχόλια:
Ποιός να ψηφίσει την καλύτερη λύση για την Ελλάδα ρε Αγρίνιονιουζ; Ποιός σκέφτετε την Ελλάδα;
Εδώ η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων σκέφτονται ΜΟΝΟ την πάρτη τους και γι'αυτό συνωστίζονται στα εκλογικά γραφεία μπας και αρπάξουν κανένα
ξεροκόμματο!
Για διαβάστε και το άρθρο του Γιανναρά στην Καθημερινή για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται!
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ(Tου Χρήστου Γιανναρά)
Παπανδρέου: "Μηδέν εις το πηλήκιον"! Ναι, το είπε ο ανελλήνιστος:
«Και τι κατάφεραν οι αντίπαλοί μας;
Μηδέν στο πηλήκιο»!
Tου Χρήστου Γιανναρά
Υπήρξε υπουργός Παιδείας, υπουργός Εξωτερικών, ετοιμάζεται να είναι αυριανός
πρωθυπουργός των Ελλήνων. Και δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» (αποτέλεσμα της
διαίρεσης δύο αριθμών) από το «πηλήκιο» (στρατιωτικό κάλυμμα της κεφαλής).
Η Ελλάδα δεν είναι ούτε γεωγραφία ούτε Ιστορία αλλοτριωμένη σε ιδεολόγημα. Είναι
στάση ζωής και νόημα ζωής σαρκωμένα και τα δύο στη γλώσσα. Όσο υπήρχαν Ελληνες, πρώτη
ανάγκη είχαν: «Ελευθερία και γλώσσα» (Σολωμός). Ελευθερία είναι η κατακτημένη ετερότητα,
η ανάγκη να είσαι ο εαυτός σου, να αυτοκαθορίζεσαι, όχι να σε διαφεντεύουν άλλοι. Και η
γλώσσα σαρκώνει την ετερότητα, καθιστά τον αυτοκαθορισμό κοινή, κοινωνούμενη πράξη.
Ο ανελλήνιστος πολιτικός αρχηγός δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το
«πηλήκιο». Πώς να εμπιστευθούμε ότι καταλαβαίνει πού βρίσκονται τα γλωσσικά σύνορα της
ελληνικής ετερότητας: Και αν στις διαφορές αυτές δεν έχει ριζωμένα παιδικά βιώματα πατρίδας, τι θα
υπερασπίσει σαν πρωθυπουργός; Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν και την κατά κεφαλήν
καταναλωτική ευχέρεια; Αλλά τότε ας δικτυωθεί καλύτερα η οικογένειά του να τον κάνει
πρωθυπουργό σε κράτος με γλώσσα (και συνείδηση) δίχως ετερότητα - σε κανένα Βέλγιο ή
Λουξεμβούργο.
Οι επερχόμενες εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου 2009, θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες
εκείνες του Νοεμβρίου 1920, τότε που οι Ελληνες, ασυλλόγιστα και φανατισμένα, όδευαν προς
τη συμφορά. Σαν οσμή και τώρα στην ατμόσφαιρα η ανατριχίλα από το κακό που συνοδεύει
πάντα την αλογία και την τυφλότητα. Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει σήμερα αμφιλεγόμενος
ηγέτης, δίλημμα για τον λαό. Μια παράδοση στόχων αλήθειας και ποιότητας ζωής τρεισήμισι
χιλιάδων χρόνων παραδίνεται (από αμηχανία, αγανάκτηση ή απερισκεψία) στα χέρια ενός
ανθρώπου που δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο».
Δεν φταίει που είναι ανελλήνιστος ο μεθοδικά κατασκευασμένος «ηγέτης». Δεν είχε
παιδικά βιώματα πατρίδας στην Ελλάδα ούτε γλώσσα μητρική τα ελληνικά. Το κρίμα και η
ιστορική ευθύνη είναι των παραιτημένων από τη σκέψη και την κρίση τους ψηφοφόρων. Ο ίδιος
απέδειξε απροσχημάτιστα πόσο έτοιμος είναι να απεμπολήσει κοιτίδες της ελληνικής πρότασης
πολιτισμού, όταν προπαγάνδιζε, δίχως αιδώ ή λύπη, την εξωφρενική πλεκτάνη του Σχεδίου
Ανάν για την Κύπρο. ΄Η, πριν από λίγες μέρες, με τις δηλώσεις του εκπροσώπου του για το
Σκοπιανό.
Στην προεκλογική του εκστρατεία μιλάει μόνο για λεφτά, πώς θα μπουκώσει τον Ελλαδίτη
της παρακμής με ψευδαισθητική ευζωία. Ούτε λέξη για τις τουρκικές έμπρακτες (καθημερινής
βίας) απαιτήσεις κυριαρχίας στο Αιγαίο, για τα πολιτικά καμώματα του «κομμουνιστή» (αλλά
νατοϊκής ποδηγέτησης) προέδρου της Κύπρου να νεκραναστήσει, μαζί με τον Ταλάτ, την
εκτρωματική πανουργία του Ανάν. Ούτε σχολίασε ποτέ (όπως και κανένας Ελλαδίτης πολιτικός)
τον προγραμματικό αφελληνισμό της παιδείας και των θεσμών στην Κύπρο από το καθεστώς
Χριστόφια.
ΣΕΡΣΕΓΓΙ
Δέκα και τέταρτο πρωϊ των εκλογών
και παραμίλαγε προγνωστικά η Ελλάδα
ξύπνησε μέσα μου το αβέβαιο παρόν
και η λαχτάρα μου για νες-καφέ με γάλα
Τα όνειρά μου απλωμένα στα πανό
στο ρετιρέ έχουν γενέθλια τα λόγια
μα εγώ δεν έχω πού να πώ το σ'αγαπώ
έχουν κολλήσει τα δικά μου ημερολόγια στη μοναξιά μου.
Στρίβω το δεύτερο στενό αριστερά
μα οι αφίσσες δε μου λένε καλημέρα
εδώ και κεί κάποια αδέσποτα παιδιά
ΝΑ ΔΩ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΙ ΘΑ ΛΕΣ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ
Το στέκι είναι κέντρο εκλογικό
τα ψηφοδέλτια ασπρόμαυρα λαχεία
και το τσιγάρο παραγίνεται πικρό
χωρίς καφέ πώς να αλλάξω βρέ Μαρία την κοινωνία.
Πέρασες δίπλα σαν αέρας βιαστικά
μου χαμογέλασες κι'εγώ πήρα τα πάνω
σαράντα-πέντε χρόνων έμπειρη ματιά
αυτή την εμπειρία δε τη χάνω
΄Θά θέλατε να πιούμε ένα καφέ΄
ψιθύρισσα κι η ανάσα μου κομένη
και σύ μου είπες ΄γιατί όχι βέβαια ναί
άλλωστε πιά τώρα δεν είμαστε δυό ξένοι τί άλλο μένει΄;
Πάνω που δώσαμε το πρώτο μας φιλί
και η Ελλάδα στο κρεββάτι μου γελάει
είπες αγόρι μου είσαι άπειρος πολύ
αυτή η σχέση δυστυχώς δε περπατάει
Το ίδιο βράδυ σε είδα ξαφνικά
στη τηλεόραση να βγάζεις ομιλία
για της φυλής μας τα καινούργια ιδανικά
με νέο πρόγραμμα στην επικοινωνία. Τί ειρωνία!
Δέκα και τέταρτο Δευτέρα εκλογών
έχει γυρίσει τη σελίδα της η Ελλάδα
μα εγώ έχω πάλι το αβέβαιο παρόν
και τη λαχτάρα μου για νές-καφέ με γάλα.
http://www.youtube.com/watch?v=o9f3SBxeIh4&feature=related
PESTA RE FILOS SERSEGGI.
Δημοσίευση σχολίου