Πότε...(ή ποτέ) θα γνωρίσουν οι Αγρινιώτες το Νέο Μουσείο τους;

Γράφει η Β.Φ.Γ

Το Σάββατο 24/5 πραγματοποιήθηκε Hμερίδα με πρωτοβουλία της Ιστορικής και Αρχαιολογικής Εταιρείας και του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αγρινίου με θέμα την αξιοποίηση και τη λειτουργία ως μουσείου των καπναποθηκών των αδερφών Παπαπέτρου. Έγιναν ιδιαίτερα διαφωτιστικές και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις για τον τρόπο χρήσης των βιομηχανικών κτιρίων σε άλλα μέρη της Ελλάδας (χαρακτηριστικό και πετυχημένο παράδειγμα στο Βόλο). Αναλύθηκε η αρχιτεκτονική και τα δομικά χαρακτηριστικά της αποθήκης των αδερφών Παπαπέτρου καθώς και η κοινωνική και οικονομική προσφορά των καπναποθηκών γενικότερα στην περιοχή. Έγινε φανερό ότι το κτίριο πληροί όλες τις προϋποθέσεις για τη μετατροπή του σε μουσείο εκτός από τη βασικότερη: την οικονομική. Από τον εκπρόσωπο του ΥΠΠΟ μας γνωστοποιήθηκε ότι το έργο δεν εντάσσεται στα πλαίσια χρηματοδότησης του Δ’ ΚΠΣ και θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί χρηματοδότηση από προγράμματα τα οποία θα ξεκινήσουν από το 2013 και μετά.

Όπως τόνισε και η δημοτική αρχή χαρακτηριστικά, εκείνο που έχει σημασία και χρειάζεται είναι η ‘διαμαρτυρία’ και η ‘ενεργοποίηση των αντανακλαστικών’ της Αγρινιώτικης κοινωνίας. Εμείς απλά να υπογραμμίσουμε ότι αν χρειάζονται μόνο αυτά για τη δημιουργία του νέου μουσείου Αγρινίου τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Τα διαθέτουμε και τα δύο! Συνηθίσαμε άλλωστε σε αυτό το νομό και την πόλη να περιμένουμε 30 και πλέον χρόνια για τη δημιουργία αυτονόητων υποδομών…οπότε αυτό που μας απομένει είναι τα αντανακλαστικά και φυσικά…το παράπονο και η γκρίνια… τα οποία συνοδεύονται από τη γνωστή θεωρία της συνομωσίας όπως “ γιατί αντίστοιχα έργα να πραγματοποιούνται οπουδήποτε αλλού εκτός από την πόλη μας;”. Γιατί δηλαδή στην Πάτρα, την Άρτα, την Πρέβεζα, το Βόλο, τη Θήβα, την κεντρική Μακεδονία και όλη την Πελοπόννησο, εννοείται στην Αθήνα ενισχύουν και προωθούν οι πολιτικές ηγεσίες τέτοιες προσπάθειες και σε μας όχι; Μα πολύ απλά γιατί εμείς δεν καταρτίσαμε έγκαιρα μελέτες, δεν πιστέψαμε σε κάποιους στόχους, γιατί υπήρχαν άλλες προτεραιότητες, γιατί συνηθίζουμε να μην αντιλαμβανόμαστε από νωρίς τις εξελίξεις και γιατί απλά το μόνο που γνωρίζουμε καλά είναι να διαμαρτυρόμαστε (πάντα στο τέλος)… και μάλιστα με διαφορά φάσης. Είναι ενδεικτικό το ότι στη χρονική αυτή στιγμή κατά την οποία τα μουσεία (και μάλιστα κάποια αντίστοιχου τύπου) στις παραπάνω περιοχές έχουν ήδη κτιστεί και είναι στο στάδιο μελέτης και έκθεσης των συλλογών τους εμείς ξεκινάμε τις συζητήσεις για να πείσουμε εμάς τους ίδιους για το πόσο αναγκαίο είναι να δημιουργηθεί ένα νέο, μεγαλύτερο και διαχρονικό μουσείο για το Αγρίνιο και…να προλάβουμε να μην ιδρυθεί στο Μεσολόγγι…

Τελικά αυτό που φαίνεται να είναι ‘το εξόχως επικίνδυνον έργον’ είναι να μπορέσουμε από τη θεωρία να περάσουμε κάποτε στην πράξη στην πιο κατάλληλη, έγκαιρη στιγμή… Ίσως τύχη είναι η επιλογή ενός ταιριαστού, δυνατού στόχου, κι η επιμονή και η δραστηριοποίηση για την πραγμάτωσή του. Ίσως ατυχία είναι να κάθεσαι στον απαισιόδοξο κι όμως ανατολίτικο δρόμο της απραξίας και να μη βλέπεις απ’ τα χαμηλά παρά αδιέξοδα…