Ψηφοφορία: Ποια προσωπικότητα θεωρείτε ως την πιο σημαντική που ανέδειξε η περιοχή της Αιτωλίας & της Ακαρνανίας;

Από σήμερα ξεκινάμε ως agrinionews μια διαδικτυακή ψηφοφορία που ως ερώτημα έχει: "Ποια προσωπικότητα θεωρείτε ως την πιο σημαντική που ανέδειξε η περιοχή της Αιτωλίας & της Ακαρνανίας;" Μακροπρόθεσμος και ουσιαστικός στόχος αυτής της ψηφοφορίας δεν είναι να "ανεβάσουμε" ιστορικά ένα πρόσωπο ( άλλωστε όλοι είμαστε "πολύ λίγοι" να κάνουμε κάτι τέτοιο) αλλά να κάνουμε ένα πέρασμα γνώσης και μνήμης από τα πρόσωπα που ανέδειξε ο τόπος μας και σημάδεψαν την τοπική αλλά και ελληνική ιστορία, καθώς και να ανοίξει ένας διάλογος πάνω στο ζήτημα αυτό. Κρίναμε λοιπόν ότι μια τέτοια ψηφοφορία είναι ένας πρακτικός και διαρκής τρόπος από μια απλή και μόνο ανάρτηση.

Επιλέξαμε λοιπόν ενδεικτικά 12 πρόσωπα με κριτήρια προφανώς ιστορικά ( με δράση από την αρχαιότητα έως τα μέσα του 20ου αιώνα για ευνόητους λόγους) και γεωγραφικά ( από όλες τις περιοχές του νομού μας).

Η ψηφοφορία λήγει την Δευτέρα 24 Ιανουαρίου στις 12:00 πμ.
Ας παρουσιάσουμε λοιπόν τα 12 αυτά πρόσωπα, τα οποία αναφέρονται με σειρά χρονολογική:
1) Μεγιστίας ο Ακαρνάν
«Μνήμα τόδε κλειναίο Μεγιστία ον ποτε Μήδοι Σπερχειόν ποταμόν κτείναν αμειψάμενοι, μάντιος ος τότε Κήρας επερχομένας σαφά ειδώς ουκ έτλη Σπάρτης ηγεμόνα προλειπείν!»
(Τούτο το μνήμα είναι του ξακουστού μάντι Μεγιστία τον οποίον εσκότωσαν οι Πέρσες διαβαίνοντας τον Σπερχειό ποταμό, που αν και εγνώριζε τον ερχομό του θανάτου του δεν καταδέχθηκε να φύγη και να αφήση μόνον τον Βασιλέα της Σπάρτης).
Αυτό αναγράφεται στην ειδική στήλη που στήθηκε προς τιμήν του Μεγιστία του Ακαρνάνα, γνωστού μάντη της αρχαιότητας ο οποίος εξετάζοντας τους οιωνούς προμάντευσε τη μεγάλη θυσία και προέβλεψε τον θάνατο του Λεωνίδα. Και όμως προτίμησε ο ίδιος να θυσιαστεί μαζί με τους 300 του Λεωνίδα και τους 700 Θεσπιείς στη μάχη εναντίον των Περσών , γεγονός που πέρασε στα "ψιλά" της Ελληνικής ιστορίας..
2) Φίλιππος ο Ακαρνάν.
Από τους σπουδαιότερους γιατρούς της αρχαιότητας. Ήταν ο προσωπικός γιατρός του μέγα Αλέξανδρου που κατάγονταν από την Αρχαία Μεδεων. Πιστός στο καθήκον του και αφοσιωμένος στον Μέγα Αλέξανδρο, είχε υψηλό το αίσθημα της τιμής και της ευθύνης και τύχαινε της απόλυτης εμπιστοσύνης του. Μάλιστα όταν κάποτε συκοφαντήθηκε ότι θα δηλητηριάσει τόν Μέγα Αλέξανδρο, εκείνος τού απέδειξε τήν τεράστια εμπιστοσύνη του μέ τό να πίει το υποτιθέμενο δηλητήριο την ώρα που ο γιατρός διαβάζε την ενυπόγραφη καταγγελία!
3)Κοσμάς ο Αιτωλός
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός (1714 - 1779), γνωστός και ως Πατροκοσμάς, ήταν Έλληνας μοναχός της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε στο χωριό Μέγα Δένδρο κοντά στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Πιστεύεται από χριστιανούς ότι διέθετε προφητικές και θαυματουργικές ικανότητες.[1]
Μαθήτευσε στα διδασκαλεία της Παρνασσίδας και της Ναυπακτίας πλάι σε ονομαστούς ιεροδιδασκάλους. Το 1749 πήγε στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους (χερσόνησος του Άθω), όπου έκανε σπουδές ανωτέρου επιπέδου στη θεολογία και τη φιλοσοφία. Εκεί υπήρξε μοναχός για δύο περίπου χρόνια στη μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Στα 1759, εγκατέλειψε το μοναστήρι και ξεκίνησε τις περιοδείες του στη Δυτική και Βόρεια Ελλάδα, παρακινώντας με θέρμη τους Ορθοδόξους Χριστιανούς να ιδρύσουν σχολεία. Μέσα σε 16 χρόνια, ίδρυσε πάνω από 100 σχολεία. Στις Διδαχές του, απέτρεπε τη χρήση της Αρωμανικής και Αλβανικής γλώσσας και παρότρυνε τους γονείς να μάθουν στα παιδιά τους ελληνικά, τα οποία είναι η «γλώσσα της Εκκλησίας».
Μετά την Ελληνική επανάσταση του 1770 στην Πελοπόννησο κατά την περίοδο των Ορλωφικών, οι Τούρκοι τον υποπτεύονταν ως πράκτορα των Ρώσων. Με την κατηγορία αυτή συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 24 Αυγούστου του 1779 στο χωριό Κολικόντασι, κοντά στην πόλη του Βερατίου στην Αλβανία.
Ο Πατήρ Κοσμάς ο Αιτωλός ανακηρύχθηκε επίσημα άγιος από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στις 20 Απριλίου 1961 και η μνήμη του τιμάται στις 24 Αυγούστου.
4) Χρήστος Kαψάλης
Πρόκριτος του Μεσολογγίου και πρόσωπο-σύμβολο της Έξόδου του Μεσολογγίου. Και αυτό διότι Το βράδυ τής ηρωικής «Εξόδου» αφού υπερασπίστηκε με λίγους συναγωνιστές τα 400 περίπου γυναικόπαιδα που είχαν καταφύγει στο σπίτι του, ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη αψηφόντας τον θάνατο και σκοτώνοντας επιπλέον 1000 περίπου τουρκοαιγυπτίους. H υπέρτατη αυτόθυσία του Χρήστου Καψάλη ευαισθητοποίησε με το μέγεθος του μεγαλείου της την Ευρώπη και ενίσχυσε το φιλελληνικό ρεύμα. ΟΧρήστος Καψάλης "έδειξε"σε όλο το κόσμο αλλά και διαχρονικά τον δρόμο προς την ελευθερία.
5) Χαρίλαος Τρικούπης (11 Ιουλίου 1832- 30 Μαρτίου 1896)
Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και Πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο και καταγόταν απο την ιστορική οικογένεια Τρικούπη του Μεσολογγίου και την οικογένεια Καρατζά της Κωνσταντινούπολης. Το 1856 διορίσθηκε επίσημος γραμματέας τής ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, ακολουθώντας το διπλωματικό σώμα. Το 1862 εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Συντακτικής εθνοσυνέλευσης της Ελληνικής παροικίας τού Λονδίνου και αποσυρθέντος τού πατέρα του ανέλαβε ως επιτετραμμένος τής πρεσβείας. Αν και η διπλωματική σταδιοδρομία του υπήρξε βραχεία, εντούτοις διακρίθηκε για την δεξιοτεχνία του ,το 1863, κατά τις διαπραγματεύσεις με την αγγλική κυβέρνηση, ως πληρεξούσιος της Ελληνικής κυβέρνησης, στη σχετική συνθήκη τής παραχώρησης των Ιονίων νήσων στην Ελλάδα. Το 1865 εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου και το 1866 ανέλαβε την θέση του υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Το 1867 παραιτήθηκε και από τότε αρνήθηκε να πάρει μέρος σε άλλες κυβερνήσεις ως υπουργός. Άρχισε, έκτοτε, να διεξάγει έναν σκληρό αγώνα ενάντια στους διάφορους κομματάρχες , οι οποίοι, αν και αποτελούσαν τη μειοψηφία, ανέρχονταν στην εξουσία με ραδιουργίες. Τότε ήταν που διακήρυξε το δόγμα τής «δεδηλωμένης» και δημοσίευσε το περίφημο άρθρο του «Τις πταίει», για το οποίο φυλακίσθηκε. Λίγο μετά την αποφυλάκισή του πήρε εντολή να σχηματίσει την πρώτη του κυβέρνηση (1875). Από τότε έως το θάνατό του, διετέλεσε πολλές φορές πρωθυπουργός (1878,1880,1882,1886,1892,1893), άλλοτε για σύντομες και άλλοτε για μακρές περιόδους. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να αναδιοργανώσει το κράτος, εισήγαγε σπουδαιότατες μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση και τη φορολογία και έθεσε τις βάσεις για την πρόοδο και την ανάπτυξή του. Υλοποίησε ένα πολυδάπανο πρόγραμμα έργων υποδομής, όπως η δημιουργία σιδηροδρομικού δικτύου και η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου, οραματίστηκε ακόμη και τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου. δυστυχώς, τα ασθενή οικονομικά τού κράτους δεν θα του επιτρέψουν να ολοκληρώσει όλα του τα σχέδια, και το χειρότερο, θα υποβάλουν τη χώρα στον διασυρμό τού διεθνούς οικονομικού ελέγχου και τότε αναγκάστηκε να αναφωνήσει τη φράση "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Καταπολεμήθηκε με πείσμα κατά τις εκλογές τού 1895, το κόμμα του υπέστη πανωλεθρία και ο ίδιος απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής Μεσολογγίου.Πικραμένος παραιτήθηκε από την πολιτική και έφυγε από την Ελλάδα. Απεβίωσε σε ηλικία 64 ετών στις Κάννες και ενταφιάστηκε στην Αθήνα.
6) Γιάννης Βλαχογιάννης
Έλληνας ιστοριοδίφης και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Ναύπακτο, στις 27 Ιουλίου 1867 και πέθανε στη Αθήνα στις 23 Αυγούστου 1945.
Ο πατέρας του ονομαζόταν Οδυσσέας Βλάχος και η μητέρα του Αναστασία Γκιώνη. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην Ναύπακτο. Το 1886 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Φιλολογίας, σχολή όμως που δεν θα τελειώσει, καθώς αναγκαζόταν να δουλεύει για να ζει, ως δάσκαλος σε ιδιωτικά μαθήματα και διορθωτής στην «Εφημερίς», του Δημήτριου Κορομηλά αρχικά, και αργότερα συντάκτης στην «Εστία».
Δημοσιεύει τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα με το φιλολογικό ψευδώνυμο "Γιάννης Επαχτίτης"[2][3]. Τα κείμενα του ήταν στην δημοτική, αλλά δεν συντάσσεται με τους υπόλοιπους δημοτικιστές και δεν συμμετείχε στις γλωσσικές διαμάχες της περιόδου.
Με την οικονομική βοήθεια διαφόρων τρίτων, και κυρίως του Αντωνίου Μπενάκη, κατόρθωσε να συγκεντρώσει ένα τεράστιο αρχείο εγγράφων της Επαναστατικής περιόδου. Οι έρευνές του επεκτάθηκαν και στο εξωτερικό. Ανάμεσα σε αυτά, ανακαλύπτει και τα προσωπικά αρχεία του Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη. Το 1907 εκδίδει τα περίφημα «Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη», με δική του επιμέλεια στο μοναδικό χειρόγραφο του ήρωα της Επανάστασης.
Το 1908 εκδίδει το περιοδικό «Προπύλαια». Το 1914 εισηγήται στον Βενιζέλο την ίδρυση των Γενικών Αρχείων του Κράτους, που θα ιδρυθούν χάρη στις δικές του υπηρεσίες καθώς και του Σπυρίδωνα Λάμπρου. Ο Βενιζέλος θα τον διορίσει διευθυντή στη νεοσυσταθείσα υπηρεσία, θέση που θα κρατήσει μέχρι το 1937. Αργότερα, δώρισε στα Γενικά Αρχεία την πολύτιμη συλλογή του.[4Υπήρξε στενός φίλος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τον οποίο και βοήθησε [ Την περίοδο της κατοχής συνδέθηκε με τον 'Αγγελο Παπακώστα [6], με τον οποίο θα γίνει στενός συνεργάτης στις έρευνές του και θα συμβάλει και στην έκδοση των αρχείων του Κολοκοτρώνη.
7)Κωστής Παλαμάς
Ποιητής και λογογράφος, ο κατ' άλλους και πατριάρχης τής νεώτερης ελληνικής ποίησης. Γεννήθηκε στην Πάτρα από γονείς Μεσολογγίτες. Φεύγει από την Πάτρα και πηγαίνει στο Μεσολόγγι, όπου τίθεται υπό την προστασία τού θείου του Δημητρίου Παλαμά, εκπαιδευτικού και συγγραφέα. Η προσεγμένη ανατροφή και η άρτια μόρφωση που θα λάβει, θα συνδυαστούν μέσα του με την απαράμιλλη ιστορικότητα της πόλης των ελεύθερων πολιορκημένων, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη τής τόσο διάχυτης στα έργα του πατριδολατρίας. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο θα μεταβεί στην Αθήνα-1875-όπου θα γραφτεί στη Νομική Σχολή. δεν θα ολοκληρώσει, όμως, τις σπουδές του. Ρίχτηκε ολόψυχα στην ποίηση,Tο 1879 διορίστηκε γενικός γραμματέας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, όπου εργάστηκε μέχρι το 1929, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Βραβεύτηκε με το «Αριστείον Γραμμάτων». Στα 1926 γίνεται μέλος τής ακαδημίας Αθηνών, και πρόεδρός της στα 1930. Ο θάνατός του στις 27 Φεβρουαρίου 1943 ,εν μέσω τής γερμανικής κατοχής, υπήρξε ένα αγγελτήριο ελευθερίας. Η νεκρική πομπή προς το Α΄ νεκροταφείο απέκτησε τον παλλαϊκό συμβολισμό διαμαρτυρίας ενάντια στον κατακτητή. Ένας ολόκληρος λαός βαστούσε και βαστιόταν από το φέρετρο του μεγάλου εθνικού ποιητή, εμπνέοντας στον Α. Σικελιανό τους στίχους εκείνους αντίστασης, με τους οποίους, αποχαιρετώντας τον ποιητή, ανακαλούσε τις ιδέες εθνικής συνειδητοποίησης και εγρήγορσης τον οποίων ο Παλαμάς υπήρξε φορέας ανάδειξης.
Το 1886 τυπώνει την πρώτη ποιητική του συλλογή «Τα Τραγούδια τής Πατρίδος μου». Στα ποιήματα αυτά ο Παλαμάς προσπαθεί να εμπεδώσει μια αισθητική γραφής στη δημοτική. Βρίσκεται, ακόμη, σε ένα πειραματικό στάδιο κατανόησης των λειτουργιών τής γλώσσας αυτής. εντούτοις, εκείνο που αξίζει να προσέξουμε είναι η προσπάθειά του να ενοποιήσει τον ελληνικό κόσμο, εντάσσοντας στους στίχους του στοιχεία αρχαία, βυζαντινά, κάποιες επιδράσεις τής επτανησιακής και αθηναϊκής σχολής και, κυρίως, αναφορές από το δημοτικό τραγούδι. Το 1889, ο «Ύμνος τής Αθηνάς» βραβεύεται στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. το έργο είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο και διακρίνεται για τη μεγαλοπρέπεια του λόγου. Ακολουθεί η ποιητική συλλογή «Τα μάτια τής ψυχής μου», 1892, τίτλος παρμένος από το Σολωμό και ενδεικτικός της προσπάθειάς του να τονίσει την ενότητα του ελληνικού πνεύματος. στον πρόλογό της ο Παλαμάς αναφέρεται στη θέση τού ποιητή και της ποίησης μέσα στη ζωή, και ονομάζει εθνική γλώσσα τη δημοτική. Το 1895 τυπώνει τις «Πατρίδες», μια σειρά από ωραία παρνασσιακά ποιήματα. Το 1897 ο Παλαμάς περνάει από τον παρνασσισμό στο συμβολισμό με τη μικρή ποιητική του συλλογή «Ίαμβοι και ανάπαιστοι», τίτλος που υποδηλώνει την προσήλωσή του στα μορφολογικά σχήματα. Ο θάνατος του μικρού του γιου Άλκη,το 1898, συντρίβει την πατρική καρδιά του. Γράφει, εν είδει κατευοδίου, τον ποιητικό θρήνο « Ο Τάφος», όπου αναφέρονται οι τελευταίες φροντίδες που γίνονται στο σώμα τού λατρευτού παιδιού. Το 1900 ανατυπώθηκε το μεγάλο ποίημά του «Οι χαιρετισμοί τής Ηλιογέννητης», που, ως σύμβολο ηθικής και πνευματικής ωραιότητας, προμηνύει τις μελλοντικές μεγάλες συνθέσεις του Παλαμά, τις οποίες θα δονεί ο εθνικός παλμός. το 1904, με την κυκλοφορία τής συλλογής « Η Ασάλευτη Ζωή», κλείνει ο πρώτος κύκλος του παλαμικού έργου. Ο καινούργιος αιώνας ανοίγει μία νέα φάση δημιουργίας για τον Παλαμά, έντονα επηρεασμένη από τα μεγάλα ζητήματα τής εποχής: το γλωσσικό, η Μεγάλη Ιδέα, η μικρασιατική τραγωδία. Ο «Δωδεκάλογος του Γύφτου»,1907, και η «Φλογέρα του Βασιλιά», 1910, αποτελούν τους δύο επικολυρικούς βραχίονες με τους οποίους ο ποιητής επιχειρεί να εκφράσει και να θεμελιώσει τους εθνικούς πόθους τού Ελληνισμού. Υπάρχειδιάχυτο ένα πνεύμα βεβαιότητας για το μέλλον τής Ελλάδας και την πραγμάτωση των οραμάτων τής φυλής (Μεγάλη Ιδέα). Παράλληλα με τις δύο μεγάλες συνθέσεις του, ο Παλαμάς γράφει αρκετά μικρότερα ποιήματα, που, ξέχειλα από την τρυφερότητα των παιδικών αναμνήσεων, συγκεντρώνονται στις συλλογές «Οι Καημοί της Λιμνοθάλασσας», και «Η Πολιτεία και η Μοναξιά». Κατοπινές του συλλογές υπήρξαν: οι «Βωμοί», τα «Παράκαιρα»,1918, τα «Δεκατετράστιχα»,1919
8)Kώστας Χατζόπουλος: Γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1868. Πέθανε εν πλώ στο Ιόνιο Πέλαγος, ταξιδεύοντας προς το Πρίντεζι της Ιταλίας το 1920. Μυθιστοριογράφος, ποιητής, διηγηματογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού και του σοσιαλισμού στην Ελλάδα.
Εγκαταστάθηκε τότε στην Αθήνα και αναμίχθηκε ενεργά στη λογοτεχνική ζωή της πόλης, όπως εξάλλου και ο αδελφός του Δημήτρης Χατζόπουλος, διηγηματογράφος και μεταφραστής (γνωστός με το ψευδώνυμο «Μποέμ»). Το 1897 πήρε μέρος ως έφεδρος αξιωματικός του στρατού στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο.Το 1900 ο Χατζόπουλος έφυγε για τη Γερμανία με σκοπό να μελετήσει συστηματικά τη γερμανική λογοτεχνία και φιλοσοφία Έχοντας ήδη προσχωρήσει στο δημοτικισμό, ίδρυσε και στις πόλεις Μόναχο και Βερολίνο «Αδελφάτα της Δημοτικής», όπου συγκεντρώνονταν Έλληνες και Γερμανοί διανοούμενοι που ενδιαφέρονταν για το ελληνικό γλωσσικό ζήτημα. Στο διάστημα της εκεί παραμονής του δέχτηκε την επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών, που τότε άρχιζαν να κυκλοφορούν στις ευρωπαϊκές πρωτοπορίες. Ίδρυσε μάλιστα στο Μόναχο τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση» και μετέφρασε στη δημοτική το Κομμουνιστικό Μαvιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς, που δημοσιεύτηκε στον Εργάτη του Βόλου. Με την έκρηξη του Α' Παγκόσμιου Πόλεμου, ο Χατζόπουλος επέστρεψε (1914) στην Ελλάδα και άρχισε να δημοσιεύει τα διηγήματα και μυθιστορήματα.Φανατικός υποστηρικτής στην αρχή της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον συνέδραμε σε πολλές περιπτώσεις με τις γνώσεις που είχε αποκτήσει στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε, κυρίως ως κριτικός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, με περιοδικά όπως Ο Διόvυσος, Ο Νουμάς, η Νέα Ζωή κ.α.
Ο Κ. Χατζόπουλος εμφανίστηκε στη νεοελληνική λογοτεχνία το 1885 με τη δημοσίευση ποιημάτων του στο περ. Εβδομάς του Δ. Καμπούρογλου, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Πέτρος Βασιλικός. Αρκετά αργότερα, μετά τη θητεία του στο σοσιαλισμό και στις νεωτερικές τότε απόψεις περί ρεαλισμού, όπως τις γνώρισε στη Γερμανία και τη Γαλλία, προσπάθησε να αναπαραστήσει με όσο γίνεται πιστότερο τρόπο τη ζωή της ελληνικής επαρχίας, θέλοντας όχι μόνο να απεικονίσει τα κρατούντα ήθη αλλά και να καταγγείλει έμμεσα την καθυστέρηση σε όλα τα επίπεδα της αγροτικής κοινωνίας και την πνιγηρή ατμόσφαιρα σε κάθε εκδήλωση της καθημερινής της ζωής.
Στα βιβλία του Κ. Χατζοπούλου συγκαταλέγονται τέσσερις συλλογές ποιημάτων.Στο πεζογραφικό του έργο υπάρχουν τρεις συλλογές διηγημάτων π.χ. Αγάπη στο χωριό (1910), Τάσω,και άλλα διηγήματα (1923, μεταθανάτια έκδοση), οι νουβέλες Υπεράνθρωπος (1915), Ο Πύργος του ακροποτάμου κ.α. Η αγάπη του για το θέατρο τον έκανε να μεταφράσει αρκετά έργα του ευρωπαϊκού δραματολογίου, όπως τον Φάουστ και την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Γκαίτε, την Ηλέκτρα του Χόφμαννσταλ κ.α
9) Ευάγγελος Παπαστράτος.
Η ανάπτυξη του Αγρινίου ταυτίστηκε με την οικόγενεια Παπαστράτου, που ίδρυσε μια από τις μεγαλύτερες καπνοβιομηχανίες στην Ελλάδα. Αφετηρία της, ο Ευάγγελος Παπαστράτος ο οποίος ξεκινά στις αρχές του αιώνα την εμπορική του δραστηριότητα.στη συνέχεια ο Ευάγγελος Παπαστράτος μαζί με τον αδελφό του Σωτήριο ίδρυσαν την εταιρία "Αφοι Παπαστράτος". στην οποία και στη συνέχεια προσχώρησαν ως μέτοχοι και τ΄ άλλα μεγαλύτερα αδέλφια τους Ιωάννης και Επαμεινώνδας. Το 1918 μετέφεραν την έδρα της εταιρίας στον Πειραιά και το 1930 συστήθηκε νέα εταιρία «Παπαστράτος ΑΒΕΣ» για τη κατασκευή και εμπορία σιγαρέτων. Ο Ευάγγελος Παπαστράτος παρά την ακάματη εργασία του στις επιχειρήσεις συμμετείχε επίσης με ενεργό και ουσιαστική δράση άλλοτε ως πρόεδρος άλλοτε ως αντιπρόεδρος ή μέλος σύμβουλος διοίκησης πλείστων κοινωφελών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων καθώς και ιερών ναών. Το Δημοτικό Πάρκο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Παπαστράτειο Μέγαρο της ΓΕΑ στο συντριβάνι είναι μερικές από τις μεγάλες προσφορές της οικογένειας Παπαστράτου στο Αγρίνιο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το όνομα Παπαστράτου φέρει ο κεντρικότερος δρόμος στο Αγρίνιο.

10) Μαρία Δημάδη
Γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Δημάδης, γνωστός γυναικολόγος τού Αγρινίου, ποιητής και διηγηματογράφος. Έλαβε άρτια μόρφωση και σπούδασε φιλολογία στο Αμβούργο. Η Μαρία είχε παντρευτεί έναν δικαστή τού Ελεγκτικού Συνεδρίου και απέκτησε ένα κοριτσάκι. ο γάμος της, όμως, δεν διήρκεσε. Με την κήρυξη του πολέμου δημιουργεί ομίλους γυναικών που πλέκουν για τους στρατιώτες στο Αλβανικό Μέτωπο, και η ίδια εργάζεται ως εθελόντρια νοσοκόμα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι γείτονές της, ο αρχιτέκτονας Κώστας Καζαντζής και ο γιατρός Δημήτριος Πανόπουλος, την μύησαν στο Ε.Α.Μ. Στην εξοχική της βίλα, στο χωριό Πλάτανος έγινε, μάλιστα, η πρώτη Συνδιάσκεψη του Ε.Α.Μ. της περιοχής, και εκείνη είναι η πρώτη γυναίκα που οργανώνεται από την Αιτωλοακαρνανία στις γραμμές τής Εθνικής Αλληλεγγύης. Οι Γερμανοί στο Αγρίνιο ζητούσαν τότε διερμηνέα για το φρουραρχείο του Αγρινίου. Κομψή, ευπαρουσίαστη και γλωσσομαθής είναι ο ιδεώδης άνθρωπος. αποφασιστική και ριψοκίνδυνη η ίδια, δέχεται και αναλαμβάνει τη θέση. Παρακολουθεί Εκ των έσω τα σχέδια των κατακτητών και τα μεταδίδει στην Αντίσταση. Πείθει, μάλιστα, τον διοικητή του φρουραρχείου να γίνει έρανος για τους φτωχούς της περιοχής, συγκροτούνται επιτροπές κι έτσι συγκεντρώνονται 50.000 οκάδες καλαμπόκι, στάρι, λάδι. Οι δέκα χιλιάδες μοιράζονται στους φτωχούς και οι υπόλοιπες 40.000 στέλνονται στον ΕΛ.Α.Σ. Η κυριότερη, όμως, προσφορά της ήταν οι πληροφορίες που μετέδωσε για τις στρατιωτικές κινήσεις των κατακτητών στο Θέρμο, το Μακρυνόρος και το Καρπενήσι, όπου κατευθύνονται 50.000 Γερμανοί από το Αγρίνιο και τη Λαμία με στόχο την κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας. Το Γενικό Στρατηγείο τού ΕΛ.Α.Σ ειδοποιημένο έγκαιρα, αντιδρά μαχητικά και αποτρέπει την εισβολή. Οι Γερμανοί, όμως, στις παραμονές τής αποχώρησής τους από το Αγρίνιο, στις 14 Σεπτεμβρίου τού 1944, ανακαλύπτοντας το ρόλο της, αποφάσισαν να την εκτελέσουν. Πιθανόν την κατέδωσε ο διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας Τολιόπουλος, του οποίου τα όργανα διεκπεραίωσαν την απόφαση των Γερμανών έξω από το νεκροταφείο τής Αγίας Τριάδος.
11) Χρήστος Καπράλος
Γλύπτης. Γεννήθηκε το 1909 στο Παναιτώλιο. Παιδί αγροτών, σπούδασε (1929-34) ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Ουμβέρτο Αργυρό. Κατά την περίοδο αυτή είχε την υποστήριξη των συμπατριωτών του, καπνοβιομηχάνων, αδελφών Παπαστράτου. Το 1934, με ετήσια υποτροφία των τελευταίων, πήγε στο Παρίσι, όπου έμεινε ως το 1940, σπουδάζοντας γλυπτική στις Ακαδημίες Γκράντ Σομιέρ και Κολαροσί ως επιμελητής του Μαρσέλ Ζιμόν. Το 1940 επέστρεψε στην Ελλάδα. Από τότε και ως το 1946 έμεινε και εργάστηκε στο χωριό του έχοντας για κύριο μοντέλο του τη μάννα του. Εργάστηκε επίσης σειρές από ανάγλυφα σε γύψο με θέματα σκηνές από την καθημερινή ζωή καθώς και από τον Πόλεμο, την Κατοχή κτλ. Το όλο έργο, ένα επικό σύνολο με καθολικό περιεχόμενο, είναι γνωστό με το όνομα Μνημείο της Πίνδου. Το 1946, ο Καπράλος παρουσίασε την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα, στην αίθουσα «Παρνασσός», όπου η δουλειά του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το λαό και τους τεχνοκριτικούς. Λίγα χρόνια αργότερα ο δήμαρχος Κώστας Κοτζιάς του δώρισε ένα οικόπεδο στην Αθήνα και εκεί απέκτησε δικό του εργαστήριο. Ακολούθησαν οι ατομικές εκθέσεις στην αίθουσα «Κεντρικόν»,1950, με κεραμικά, και στην αίθουσα της εφημερίδας Το Βήμα,1953, με τίτλο πέτρες της θάλασσας. Τα καλοκαίρια, από το 1951 ως το 1956, ο καλλιτέχνης εργαζόταν στην Αίγινα όπου μετέφερε σε πωρόλιθο ένα μέρος από τα ανάγλυφα του Μνημείου της Πίνδου. Το ηρωικής σύλληψης αυτό έργο παρουσιάστηκε το 1957 στον εκθεσιακό χώρο της Ηλεκτρικής Εταιρίας Αθηνών. Το 1961 ο Καπράλος απέκτησε δικό του χυτήριο όπου μεταφέρει σε χαλκό τα έργα του, τα οποία δουλεύει κατευθείαν σε φύλλο από κερί (τεχνική που ο ίδιος επινόησε). Το 1962 υπήρξε ο μόνος εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Mπιενάλε της Βενετίας όπου παρουσίασε χάλκινα έργα του. Τον επόμενο χρόνο,1963, απέκτησε δικό του εργαστήριο στην Αίγινα, όπου και εγκαταστάθηκε έκτοτε. Έργα του παρουσίασε σε πολλές ατομικές εκθέσεις: στις Η.Π.Α (Martha Jacksοn Gallery Νέας Υόρκης, 1963),στο Τορόντο τού Καναδά (ΑΙbert White Galleries, 1967) και στην Αθήνα (Εθνική Πινακοθήκη, 1981). Πήρε επίσης μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, 1963, της Καρράρα και της Πάντοβα στην Ιταλία, 1965, σε ομαδική στη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α ,1965, στις Ιnternatiοnal τού Αnheίm της Ολλανδίας ,1966, του Πίτσμπουργκ ,1967, και του Τόκυο ,1971 , στην Μπιενάλε τής Βενετίας ,1972 κ.ά. Ο Χρήστος Καπράλος άσκησε μία γλυπτική ελληνική και συγχρόνως παγκόσμια. Κύριο θέμα του είναι η ανθρώπινη μορφή άλλοτε αποδιδόμενη σχηματικά σαν θεσσαλική τερακότα τού 7oυ αι. π.Χ. και άλλοτε πλασμένη με το εξπρεσιονιστικό αίσθημα του 20ύ αι. Τα αρχαιοελληνικά θέματα, τα ειδώλια, οι πολεμιστές, οι Νίκες και οι Κένταυροι γίνονται μέσα στα χέρια του οι αντιήρωες της καθημερινότητας. Το μορφοπλαστικό ιδίωμα του γλύπτη, κυρίως όταν δουλεύει το χαλκό, σφραγίζεται από μιαν άκρως δραματική αντίληψη των πραγμάτων.
12) Δημήτριος Παπαχαραλάμπους
Ο μεγαλύτερος ευεργέτης της Ναυπάκτου.
Γεννήθηκε το 1895 στη Χόμορη Ναυπακτίας. Δώδεκα χρονών μετανάστευσε στην Αμερική, για να αναζητήσει διέξοδο από τη φτώχεια. Στη Νέα Υόρκη ασχολήθηκε με διάφορες μικροεργασίες για μιά πενταετία. Το 1912 επέστρεψε στην Ελλάδα, για να εκπληρώσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα και έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους. Κατέληξε πάλι στη Νέα Υόρκη, όπου σε κεντρικό δρόμο άνοιξε ανθοπωλείο. Χάρη στη 50ετή συνεχή σκληρή εργασία κατάφερε να δημιουργήσει μία σεβαστή περιουσία.
Οι φυσικές του αρετές και η απεριόριστη αγάπη για το τόπο του τον οδήγησαν να διαθέσει ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων του σε κάθε είδους αγαθοεργό δράση. Τα σημαντικότερα από τα έργα του στη πόλη μας είναι:
Η Βιβλιοθήκη: Θέλοντας να θεμελιώσει γερά τη μελλοντική κοινωνία κτίζει μία Βιβλιοθήκη στη πόλη της Ναυπάκτου.Τα εγκαίνια ανέγερσης του κτιρίου της Βιβλιοθήκης έγιναν την Κυριακή του Θωμά το 1954. Ο δωρητής ανέλαβε επίσης και την επίπλωση της Βιβλιοθήκης, την οποία παρεχώρησε στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για την παραπέρα λειτουργία της.
Αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων: χωρητικότητας 300 θέσεων, όπου γίνονται όλες οι πνευματικές εκδηλώσεις της πόλης. Σήμερα στο χώρο αυτό στεγάζεται και η Φιλαρμονική Ναυπάκτου, η οποία ιδρύθηκε, οργανώθηκε, εξοπλίσθηκε με μουσικά όργανα, με χρήματα του Δ.Παπαχαραλάμπους.
Στάδιο: Ο δωρητής διέθεσε χρήματα για την αγορά του χώρου και την ανέγερση ενός σύγχρονου σταδίου με κερκίδες, γυμναστήριο και άλλους βοηθητικούς χώρους.
Ακόμη θέσπισε υποτροφίες για μαθητές του Γυμνασίου Ναυπάκτου από τους τόκους ειδικής κατάθεσης στη Τράπεζα Ελλάδας, την προικοδότηση εξήντα απόρων κοριτσιών, την τακτική επιχορήγηση της Φιλαρμονικής, της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Ναυπάκτου, της Μητρόπολης Ναυπακτίας και του Ελληνοαμερικάνικου Συνδέσμου Ναυπάκτου.
Ο Παπαχαραλάμπους παρέμεινε πάντα απλός, γεμάτος ανθρωπιά και καλοσύνη, το χρήμα δεν το θεώρησε σαν μέσο για μάταιες ατομικές επιδιώξεις, αλλά σαν μέσο για κοινωφελή έργα και συλλογική ανέλιξη. Το 1960 ήρθε στην Ελλάδα, για να επιμεληθεί ο ίδιος τη κατοχύρωση και επιβίωση των έργων του.
Η πολιτεία τίμησε τον Παπαχαραλάμπους ανακηρύσσοντάς τον με Βασιλικό Διάταγμα Εθνικό Ευεργέτη. Η πόλη της Ναυπάκτου έδωσε το όνομά του σε κεντρική της πλατεία κι οδό και ανέγειρε προτομή του στην ομώνυμη πλατεία.
Τον Αύγουστο του 1961 πέθανε ανάμεσα στους συμπολίτες του.

Πηγές: epoxi.gr, wikipedia,www.kosmasaitolos-atlas.gr