To πνεύμα των Χριστουγέννων

Γράφει η Βλάχου Χρυσα, φιλόλογος
Προχωρώντας στο δρόμο βλέπω σιγά σιγά να έχουν κάνει την εμφάνιση τους στις βιτρίνες των καταστημάτων τα λαμπερά λαμπιόνια, οι αστραφτερές γιρλάντες και τα πολύχρωμα λαμπάκια. Καταλαβαίνω ότι τα Χριστούγεννα έρχονται και νομίζω ότι κάθε χρόνο έρχονται και πιο νωρίς, δεν προλαβαίνει καλά καλά να έρθει ο Νοέμβριος και να σου ο Αϊ Βασίλης να σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι του γείτονα. Καθώς όμως πλησιάζει η μεγαλύτερη χριστιανική εορτή, όλοι μας αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε τον τρόπο και τον τόπο που θα τα γιορτάσουμε. Σκεφτόμαστε που θα είμαστε, με ποιους, τι θα μαγειρέψουμε, τι δώρα θα αγοράσουμε, τι ρούχα θα πάρουμε, αν θα πάμε στην εκκλησία και ξεχνάμε ότι τα Χριστούγεννα είναι μια θρησκευτική εορτή που τίποτα από τα παραπάνω δεν υποχρεούμαστε να υλοποιήσουμε παρά μόνο να σηκωθούμε νωρίς το πρωί και να πάμε στην εκκλησία.
Σε κάποιους συνανθρώπους μας συμβαίνει να αισθάνονται μια έντονη νοσταλγία. Για πράγματα που δεν έκαναν, για όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν και για κρυφές επιθυμίες που ξαναζωντανεύουν μιας και τα Χριστούγεννα συμβαίνει να βρίσκονται στο τέλος του χρόνου και συνεπακόλουθα να ταυτίζονται και με ένα απολογισμό του χρόνου που πέρασε.. Η νοσταλγία αυτή επέρχεται κυρίως και από την καθημερινότητα μέσα στην οποία ζουν η οποία δεν αλλάζει και στην οποία λειτουργούν ως μηχανικά ρομπότ. Κάποιοι την περίοδο των Χριστουγέννων ξυπνούν από τον λήθαργο στον οποίο η σημερινή κοινωνία μας έχει υποβάλλει με τις μεγάλες υποχρεώσεις, το καθημερινό άγχος της δουλειάς και τον φόβο μην την χάσουν, και αντικρίζουν τον χαμένο χρόνο και πόσα πράγματα δεν έκαναν για τους εαυτούς τους.
Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα όλοι ετοιμάζουμε το γιορτινό τραπέζι πλούσιο σε εδέσματα, όλοι θα φορέσουμε τα καινούρια μας ( υπερπαραγωγικά στολισμένα με χάντρες και πούλιες ) ρούχα μας, το λαμπερό ( ψεύτικο) χαμόγελο, κάποιοι από εμάς θα πάνε στην εκκλησία ως καλοί χριστιανοί ενώ ταυτόχρονα θα προσφέρουν και κάποια χρήματα σε παιδιά με ιδιαίτερες δυσκολίες και κάποιοι άλλοι θα ανταλλάξουν δώρα αγάπης( καλύτερα κοινωνικής υποχρέωσης).
Άραγε στις μέρες μας πόσες οικογένειες περιβάλλονται με το πνεύμα της αγάπης, της καλοσύνης, της πραότητας και της γαλήνης;
Πόσοι από εμάς έχουμε πραγματικούς φίλους, πόσοι από εμάς έχουμε ερωτικούς συντρόφους που αισθανόμαστε γι’ αυτούς αγάπη και έρωτα και δεν τους βλέπουμε ως αυτόματο μηχάνημα ανάληψης χρημάτων;
Πόσοι από εμάς έχουμε την οικονομική δυνατότητα να φάμε μια γαλοπούλα ή ένα κιλό μελομακάρονα χωρίς να χρεωθούμε ένα ακόμη καταναλωτικό εορταστικό δάνειο που η καταναλωτική κοινωνία στην οποία ζούμε μας το επιβάλλει;;
Πολλές φορές θυμώνω και με τον ίδιο μου τον εαυτό που παρασύρεται στο ρεύμα της εποχής και την τάση της μόδας και γίνεται όπως πολλοί από εσάς ένα παθητικό καταναλωτικό όν.
Τι όμορφα που θα ήταν να γιορτάζαμε την γέννηση του Χριστού όπως ακριβώς γεννήθηκε , με ταπεινότητα και απλότητα.
Να καλέσουμε στο σπίτι φίλους ή συγγενείς και να γεμίσουμε το τραπέζι με κουβέντα, γέλιο, χαρά, αστεία, τραγούδια, χορό, αισιοδοξία και θετικές σκέψεις για το δυσοίωνο αύριο που μας περιμένει.
Όλοι μας να ανταλλάξουμε δώρα αγάπης και όχι δώρα φιγούρας που απλά θα απεικονίζουν την φίρμα επώνυμων εταιριών και δεν θα πλαισιώνονται από κανένα συναίσθημα παρά μόνο θα είναι μια κίνηση κοινωνικής υποχρέωσης στο πλαίσιο ανταλλαγής συμβατικών δώρων.
Τα Χριστούγεννα είναι η κατεξοχήν γιορτή της αγάπης, της φροντίδας και του νοιαξίματος για τους άλλους. Παρόλα αυτά, πολλοί άνθρωποι φαίνεται να ξεχνούν αυτή την σημαντικότατη πλευρά των εορτών και να παραμένουν προσκολλημένοι στα προβλήματά τους, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα για να αγοράσουν δώρα ή να ακολουθήσουν τους τύπους και τις κοινωνικές συμβάσεις που απαιτούνται κατά την διάρκεια των εορτών. Σίγουρα, οι άνθρωποι κάθε χρόνο γίνονται και πιο δυστυχισμένοι. Με τις σημερινές συνθήκες ζωής και τις απαιτήσεις, οι άνθρωποι έχουν πολλές φροντίδες, έγνοιες και σκοτούρες στο μυαλό τους και ίσως δεν είναι τόσο ευτυχισμένοι με την έννοια της απόλυτης, πηγαίας, αγνής ευτυχίας. Όταν μάλιστα οι ευκαιρίες για όμορφα, πηγαία, θετικά συναισθήματα περιορίζονται σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο όταν για παράδειγμα μια γιορτή συναισθημάτων όπως τα Χριστούγεννα εμπορευματοποιείται τότε είναι πιθανότερο να διατηρηθεί η γενικότερη άσχημη διάθεση.
Τελειώνοντας, θεωρώ πως στο πνεύμα των Χριστουγέννων δεν αρμόζει η εμπορευματοποίηση και όλοι μας μπορούμε να έχουμε το αντίδοτο για αυτή την εξάρτηση αρκεί να το θέλουμε. Και βέβαια, δε λέει κανείς ότι θα πρέπει να σταματήσει η ανταλλαγή δώρων, το γιορτινό στόλισμα, τις διακοσμήσεις, τις προσκλήσεις και την καλοπέραση. Αντίθετα, όλες αυτές οι γιορτινές πλευρές θα πρέπει να διατηρηθούν, ώστε να δίνουν μια διαφορετική διάσταση στις γιορτές και να τις κάνουν να ξεχωρίζουν από την καθημερινότητα και την ρουτίνα. Τέλος, αξίζει να τονίσουμε το γεγονός ότι οι γιορτές πρέπει να νοηματοδοτούνται και να συμβαίνουν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αναφοράς , που δεν θα περιορίζεται σε στείρες καταναλωτικές συνήθειες.