H δημοσκοπική εξέγερση των Ελλήνων...

Γράφει ο Στέλιος Φούντας, μέλος των Οικολόγων Πράσινων

Κάποτε ένας ανατολίτης παραμυθάς υπό την απειλή αποκεφαλισμού του από το χαλίφη διηγήθηκε το ατέλειωτο(!) παραμύθι…
«…σε μια πολιτεία έπεσε κάποτε ένα σύννεφο με ακρίδες οι οποίες λιμασμένες όπως ήταν έψαχναν για τροφή, όμως τα σπαρτά είχαν θεριστεί και η σοδειά είχε αποθηκευτεί σε μια αποθήκη. Δυο –τρεις μέρες γυρόφερναν βουίζοντας γύρω από την αποθήκη ώσπου τελικά μια απ’ τις ακρίδες ανακάλυψε μια τρύπα στη στέγη. Ίσα-ίσα που χωρούσε ,μπήκε μέσα ,πήρε ένα σπυρί σιτάρι κι έφυγε, έπειτα μπήκε μια άλλη πήρε ένα σπυρί κι έφυγε ,μετά μπήκε η επόμενη πήρε ένα σπυρί κι έφυγε ,μπήκε κι άλλη πήρε ένα σπυρί κι έφυγε…..κ.ο.κ»
Περνούσαν οι ώρες ,οι νύχτες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια και οι ακρίδες μπαινόβγαιναν , το παραμύθι συνεχιζόταν, ώσπου κάποια μέρα ο Χαλίφης γεμάτος ανία μα και οργή ούρλιαξε : «Σταμάτα, δε θα σε αποκεφαλίσω , αλλά φύγε μακριά να μη σε ξαναδώ!!»
Αν στη θέση του Χαλίφη βάλουμε (όχι ένα άλλο Χαλίφη), αλλά τους Έλληνες πολίτες και στη θέση του παραμυθά το Ελληνικό Πολιτικό σύστημα ,νιώθουμε να βρισκόμαστε αυτές τις μέρες στο τέλος του παραμυθιού.
«Σταματήστε ..φύγετε μακριά !! Το παραμύθι σας είναι ανιαρό!!»,φωνάζουν οι Έλληνες πολίτες.
Από τη Μεταπολίτευση και μετά ,τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια μας παρηγορούσε (παραμυθία=παρηγοριά) το παραμύθι σας , υποσχόμενο κάθε βράδυ ένα καλύτερο πρωινό ξύπνημα.
Αυτό το καλύτερο πρωινό ξύπνημα δεν το είδαμε ποτέ, αυτή η καινούρια μέρα ξημέρωνε μόνο για τους φίλους του παραμυθά όχι για όλους μας. Παγιδευτήκαμε στην αδημονία του επόμενου βραδινού, προσμέναμε τη συνέχεια της αφήγησης, φρούδες ελπίδες αφού το παραμύθι συνέχιζε μονότονα : «..μπήκε μια ακρίδα πήρε ένα σπυρί κι έφυγε, ύστερα μπήκε μια άλλη πήρε ένα σπυρί κι έφυγε….».
Η παραμονή του παραμυθά στο παλάτι κόστιζε, ο Χαλίφης είχε δώσει εντολή (λαϊκή?) να νη στερηθεί τίποτα..
Να τρώει, να πίνει ώστε να έχει έμπνευση στη συνέχεια του παραμυθιού του. Μάλιστα τον είχε απαλλάξει από κάθε άλλο καθήκον και ευθύνη με το νόμο « περί ευθύνης παραμυθάδων»
Τριάντα πέντε χρόνια μιλάει το πολιτικό σύστημα για Ευρωπαϊκό κράτος ,για αξιοκρατία, για ποιότητα ζωής, για διαφάνεια, για σεβασμό του πολίτη, προστασία του περιβάλλοντος κι ο Χαλίφης γλαρώνει κι αποκοιμιέται..
Ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε τη χώρα μας κατεστραμμένη περιβαλλοντικά , πνιγμένη στα σκάνδαλα, βλέπουμε το δημόσιο τομέα και τη δημόσια περιουσία λάφυρο στα χέρια των κομματαρχών .
Μας αρμέγει η παραπαιδεία ,μας λοιδορεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας , μας ευτελίζουν οικογενειακά τα Μ.Μ.Ε, μας σκοτώνουν οι Εθνικές οδοί, μας κλέβουν στα super market οι κερδοσκόποι.
Ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε να πλουτίζουν παράνομα οι ολίγοι , οι ημέτεροι, τα GOLDEN BOYS και να «βιάζονται» από το τραπεζικό σύστημα οι πολλοί , οι άνθρωποι της εργασίας , οι οικογενειάρχες.
Ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε τα παιδιά μας στην ουρά έξω από τα πολιτικά γραφεία , βλέπουμε την έσχατη ταπείνωση στο αγωνιώδες νεανικό βλέμμα.
Το παραμύθι συνεχίζεται:
«….και μπήκε μια ακρίδα πήρε ένα σπυρί, αφού έφυγε αυτή μπήκε η επόμενη πήρε ένα σπυρί κι έφυγε….»
Ο παραμυθάς εγκαταστάθηκε στο παλάτι , έκανε το μηχανισμό του , μοίραζε δώρα ώστε όλοι οι αυλικοί να λένε ότι αυτός είναι η καλύτερη παρηγοριά(παραμυθία)για το Χαλίφη..
Η φριχτή επανάληψη εξόργισε τον Έλληνα πολίτη ,το παραμύθι του πολιτικού συστήματος δεν αρέσει πλέον σε κανένα. Η αίσθηση της κοροϊδίας είναι γενική, η δυσαρέσκεια και η οργή το ίδιο. Μόνο κάτι ανίδεοι βολεμένοι κρώζουν ότι είμαστε πολύ καλά σε σχέση με τα χρόνια της Κατοχής ή της Δικτατορίας.
Οι νέοι με τα δικά τους χαρακτηριστικά «ούρλιαξαν» το Δεκέμβρη του 2008 με αφορμή τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, δεν τους άκουσε κανείς!!
Απλά τους υποσχέθηκαν γρήγορο internet και διεύρυνση του STAGE ..(λάφυρο των κυβερνητικών βουλευτών).
Μια νέα (δημοσκοπική) εξέγερση των ενηλίκων αυτή τη φορά φαίνεται με αφορμή τα γκάλοπ για τις Ευρωεκλογές της 7 του ΙΟΎΝΗ. Οι Έλληνες πολίτες όχι μόνο αηδιασμένοι από τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος , αλλά και κουρασμένοι από την ανιαρή και εν πολλοίς ξεπερασμένη πολιτική ατζέντα των κοινοβουλευτικών κομμάτων προττάσουν πλέον ένα πολυκομματικό σύστημα στηρίζοντας προς το παρόν δημοσκοπικά ένα νέο ως προς τα πολιτικά προτάγματα σχηματισμό ,τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ-ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ.
Ο παραμυθάς νιώθει σιγά – σιγά το οργισμένο βλέμμα του Χαλίφη, κλέβει στοιχεία από παραμύθια ώστε να ανανεώσει την αφήγησή του, μιλάει αλλοπρόσαλλα, αμήχανα , όχι μόνο επιθετικά, κινδυνολογεί.
Η πολιτική περνάει σε άλλη εποχή ,άλλες ανάγκες , άλλα αιτήματα, άλλες λύσεις. Οι πολίτες θέλουν καθαρά χέρια , αλλά και καθαρό αέρα , τροφή , ενέργεια. Θέλουν έλεγχο της διοίκησης, κοινωνική λογοδοσία , συμμετοχή στις αποφάσεις. Η κλιματική αλλαγή , η αειφορία ,η βιωσιμότητα είναι λέξεις όλο και πιο συχνά χρησιμοποιούμενες στις πολιτικές συζητήσεις, ένας εμπλουτισμός με λέξεις, έννοιες και πολιτικά προτάγματα πέρα από την κυριαρχία του διπόλου Αριστερά-Δεξιά. Πρόγευση μιας πολιτικής απελευθέρωσης, αναγκαίας για την βιωσιμότητα του Ελληνικού χώρου.