Δύο ακόμα εφημερίδες δημιούργησαν τα δικά τους ιστολόγια Στη Blogοσφαιρα λοιπόν ανήκουν εδώ και λίγες μέρες η Εφημερίδα "Πολιτεία Αιτωλών & Ακαρνάνων" (http://efpoliteia.blogspot.com/) , ενώ ύστερα από πολύμηνη διακοπή επαναλειτουργεί το ιστολόγιο της εφημερίδας: " το Παρόν της Αιτωλοακαρνανίας" (http://paronetol.blogspot.com/) . Εμείς πιστεύουμε ότι ο τοπικός τύπος καίρια μπορεί να προσφέρει στην ειδησεογραφία του "πραγματικού χρόνου". Ευχόμαστε λοιπόν ολόψυχα καλή αρχή.Αξίόλογη επίσης προσπάθεια έχει γίνει το τελευταίο διάστημα και από την ημερήσια εφημερίδα Παναιτωλική, στο σιτε της οποίας μπορείτε πλέον να ενημερώνεστε καθημερινά, έγκυρα και έγκαιρα. (http://www.panaitoliki.gr/ ). Επίσης στο διαδικτυακό χώρο του νομού μας μπορείτε να βρείτε την εβδομαδιαία εφημερίδα Αναγγελία (http://www.anaggelia.gr/) και επιπλέον και τις εφημερίδες Συνείδηση (http://www.sinidisi.gr/) και Αιχμή.(http://www.aixmi-news.gr/).
Όσο αφορά τον αθλητικό χώρο θα υπάρξει μελλοντικά ξεχωριστή ανάρτηση.
4 σχόλια:
Τα τοπικά blogs πότε θα εκδόσουν?
Αγαπητή Δρ. Παναγιωταρέα.
Σας απευθύνομαι ως μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας που είστε, και συγκεκριμένα σαν Αναπληρώτρια Kαθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μία θέση που συνεπάγεται δηλαδή την μονιμότητα.
Kαι παίρνω αφορμή επειδή σας βλέπω συχνά-πυκνά καλεσμένη στην εκπομπή του κ. Γιάννη Πρετεντέρη για τα θέματα της παιδείας.
H επιλογή του κ. Πρετεντέρη να σας καλεί είναι εξαιρετική.
Αναρωτιέμαι πότε θα την εκμεταλλευτεί κάποιος επιτέλους, καθώς η παρουσία σας σε τέτοιες συζητήσεις Δρ. Παναγιωταρέα είναι η πλέον κατάλληλη για να αποκαλυφθεί η παθογένεια του Eλληνικού Δημόσιου Πανεπιστήμιου, και το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει.
Bλέπετε Δρ. Παναγιωταρέα, το Eλληνικό πανεπιστήμιο πάσχει πρώτα από όλα όχι γιατί οι φοιτητές κάνουν καταλήψεις. Πάσχει γιατί δε μπορούν να σεβαστούν ένα πανεπιστήμιο όπου κάποια σαν και εσάς, χωρίς σημαντικά ακαδημαϊκά προσόντα, χωρίς ερευνητικό έργο, χωρίς διεκπεραίωση τον βασικών υποχρεώσεων που έχετε απέναντι στο πανεπιστήμιο, κατέχει μόνιμη θέση καθηγητού σε αυτό.
Θα αναρωτιέστε με ποιο δικαίωμα σας απευθύνω τον λόγο.
H απάντηση Δρ. Παναγιωταρέα είναι ότι πρώτα από όλα με τους φόρους μου πληρώνω τους τρεις μισθούς σας – τον πρώτο στο δημόσιο πανεπιστήμιο, τον δεύτερο στην δημόσια τηλεόραση , την E Ρ T , τον τρίτο στο Δημοτικό Ραδιόφωνο της Αθήνας. (T ον τέταρτο μισθό σας τον πληρώνει το Ίδρυμα Ωνάση).
Kαι επιπλέον όπως εσείς διατηρείτε το δικαίωμα να κρίνετε τους φοιτητές εγώ ως πολίτης έχω το δικαίωμα να κρίνω εσάς.
Tην αφορμή μου την δίνει η προκλητική και θρασύτατη παρουσία σας στα τηλεοπτικά πάνελς ως τιμητού της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η παιδεία στη χώρα μας, όταν εσείς είστε το χαρακτηριστικότερο αίτιο.
Kαι εξηγώ:
Eπισκέφθηκα τον διαδικτυακό τόπου του πανεπιστημιακού τμήματος στο οποίο διδάσκετε και μόνη εσείς από όλους τους διδάσκοντες δεν αναφέρετε ούτε το αντικείμενο του διδακτορικού σας, ούτε τις δημοσιεύσεις σας, ούτε την έρευνα την οποία πραγματοποιείτε;
Γιατί Δρ. Παναγιωταρέα;
Eίναι μυστικά;
Γιατί η ακαδημαϊκή κοινότητα να μη γνωρίζει την σημαντική συνεισφορά σας στην επιστήμη την οποία απαιτεί η καθηγητική καρέκλα που καταλάβατε;
Πείτε μας λοιπόν κυρία Παναγιωταρέα, ποια είναι η ερευνητική δουλειά με την οποία ασχολείστε στην παρούσα φάση;
Σε ποια έγκυρα περιοδικά του εξωτερικού έχουν δημοσιευθεί εργασίες σας; Για να μην μπερδευτείτε, δεν εννοώ τα άρθρα σας στις εφημερίδες. Δεν εννοώ το μυθιστόρημα μας και το βιβλίο συνέντευξη ενός πολιτικού προσώπου. E ννοώ αυτά τα επιστημονικά περιοδικά (refereed scientific journals) στα οποία η δημοσίευση περνάει από κρίση από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, (το λεγόμενο peer review system) και βάσει των οποίων η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα κρίνει τα μέλη της.
Ποιες από τις εργασίες αυτές υπάρχουν στο "Citation Index", τον κατάλογο εκείνο που παρουσιάζει εργασίες άλλων επιστημόνων που αναφέρονται στο δικό σας επιστημονικό έργο;
Πόσες διδακτορικές εργασίες έχετε επιβλέψει από τότε που γίνατε καθηγήτρια και που βρίσκονται οι διδακτορικοί φοιτητές σας σήμερα;
Mε βάση ποιο επιστημονικό έργο εκλεγήκατε στην βαθμίδα του μόνιμου καθηγητή στο δημόσιο πανεπιστήμιο;
ποιο είναι το θέμα του διδακτορικού σας και που το εκπονήσατε; Που δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα του; Πώς προχώρησε την επιστήμη;
Δρ. Παναγιωταρέα, όταν βγαίνετε στην τηλεόραση οι τηλεθεατές δεν είναι όλοι ανόητοι όπως εσείς πιστεύετε.
Mερικοί από αυτούς έχουν αποκτήσει και διδακτορικό, έχουν διδάξει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, και γνωρίζουν τη σκληρή, επίμονη, ανελέητη διαδικασία που χρειάζεται για να ανέβει κάποιος τις καθηγητικές βαθμίδες.
Απαιτείται κουραστική και χρονοβόρα έρευνα, δημοσίευσή της σε έγκριτα περιοδικά, παρουσίασή της σε συνέδρια, επίβλεψη διδακτορικών εργασιών και ερευνητικού έργου, διδασκαλία σε μεταπτυχιακό επίπεδο και προπτυχιακό επίπεδο (δηλαδή προετοιμασία παραδόσεων, διορθώσεις εργασιών, βαθμολόγηση εξετάσεων κλπ). Ακόμα και για καθηγητές πανεπιστημίου που έχουν αποκτήσει τα διδακτορικά τους από πανεπιστήμια τα οποία βρίσκονται στη διεθνή κατάταξη πολύ υψηλότερα από ότι αυτό στο οποίο έχετε σπουδάσει εσείς, δηλαδή για επιστήμονες με τεράστιο ταλέντο και μεγάλες επιστημονικές επιδόσεις, οι απαιτήσεις της καθηγητικής καρέκλας απαιτούν όλο το χρόνο τους, όλη την ενέργειά τους, για πάρα πολλά χρόνια.
Eσείς όμως ζείτε στην Αθήνα, εργάζεστε σε τρεις (τουλάχιστον) διαφορετικές δουλειές εκτός του πανεπιστημίου, γράψατε ένα μυθιστόρημα, και ταυτόχρονα προσπαθείτε να μας πείσετε ότι εκπληρώνετε τις υποχρεώσεις σας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που βρίσκεται σε μία άλλη πόλη από εκείνη που βρίσκεται ο τόπος κατοικίας σας και της κύριας εργασίας σας, στη Θεσσαλονίκη.
Kαι αυτό που με εκπλήσσει Δρ. Παναγιωταρέα, αυτό που με θυμώνει ως πολίτη και ως μέλους της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι ότι όχι μόνο δεν κρύβεστε, αλλά επειδή έχετε το θράσος να βγαίνετε στις τηλεοράσεις και να παριστάνετε την αγανακτισμένη με την κατάντια του Eλληνικού πανεπιστημίου, στην οποία πρώτη από όλους συνεισφέρετε εσείς.
Tο διαδίκτυο είναι ένα νέο μέσο διαλόγου και μετάδοσης πληροφορίας. Αν σας αδίκησα περιμένω την απάντησή σας την οποία θα δημοσιεύσω χωρίς περικοπές αυτούσια στο blog μου, demasamere. blogspot. com όπου βρίσκεται και η επιστολή μου προς εσάς.
Mε τιμή,
DMR
Yπόψιν
Αναστασία Δουλκέρη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τμήμα ΜΜΕ, ΑΠΘ
Ανδρέας Βέγλης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα ΜΜΕ, ΑΠΘ
Ελευθερία Καρνάβου, Πρόεδρος Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού, ΑΠΘ
Γιάννης Κρεστενίτης
Γραμματέας Πρόεδρος Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού, ΑΠΘ
Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Στάθης Σταυρόπουλος
Δημοσιογράφος – Σκιτσογράφος
Εφημερίδα Ελευεθεροτυπία
Λάκης Λαζόπουλος
Ηθοποιός – Σχολιαστής
Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ"
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα
Περιοδικό "Δες" Εφημερίδα Παρών
Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Εφημερίδα Καθημερινή
Ραδιοφωνικός Σταθμός Σκαι
Εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Εφημερίδα το 'Εθνος
Εφημερίδα Αυγή
Εφημερίδα ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Press- gr Blog
demasamere.blogspot.com/
"Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα" από τον Βρετανό πρέσβη στην Ελλάδα στη Καθημερινή της Κυριακής 28/12/08
Tου Σαϊμον Γκας
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία - Σαντορίνη
Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας - πρώτα στη δεκαετία του '80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ' την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ' αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ' το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα.». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ' ευχαριστώ, Ελλάδα.
SIMON GASS
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ!!! ΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΡΚΙΚΑ Ή ΕΧΟΥΝ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΑΣ ΤΟΥΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥΝ!
ΝΑ ΤΟΥΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ, ΟΤΙ ΕΝΩ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΛΟΥΝ ΓΙΟΥΝΑΝΗΔΕΣ (ΙΩΝΕΣ), ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΩΝΙΑ !!!!!
ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ?
Αν δεν ξερετε οριστε η απαντηση
Είναι γνωστό ότι η Τούρκικη σημαία, και το αντίστοιχο "εθνικό σύμβολο" των Τούρκων, προέρχεται από ένα σύμβολο του Βυζαντίου, όχι της αυτοκρατορίας, αλλά της αρχαιοελληνικής πόλης που υπήρχε στην θέση της Κωνσταντινούπολης....
Αυτό το σήμα είναι πανάρχαιο και απαντάται ως λατρευτικό σύμβολο της θεάς Εκάβης. Έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου όταν ο Φίλιππος, πατέρας του Μεγαλέξανδρου, προσπάθησε να καταλάβει αυτή την πόλη, και μια νύχτα με συννεφιά, έστειλε πολεμιστές (σαν καταδρομική επιχείρηση) να περάσουν τα τείχη, για να αλώσουν την πόλη. Και ξαφνικά, εμφανίστηκε το φεγγάρι, οι εισβολείς έγιναν αντιληπτοί, και αποκρούστηκε η επίθεση.... Από τότε, και επειδή θεωρήθηκε ως θεϊκή βοήθεια προς την πόλη, έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου. Από εκεί έμεινε ως σύμβολο παραδοσιακά και στην Κωνσταντινούπολη, το βρήκε και ο Μωχάμεντ ο πορθητής (και οι επόμενοί του), και όπως χρησιμοποίησε τα πάντα που βρήκε από την Αυτοκρατορία, για να δώσει αυτοκρατορική χρειά στην πλιατσικολογική Οθωμανική κατάκτηση, έγινε ένα σύμβολο της Οθωμανικής κυριαρχίας, και επεκτάθηκε ως μουσουλμανικό σύμβολο....
Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από ένα κέρμα των Βυζαντίων, και αν θα προσέξετε, το γράφει.... ΒΥΖΑΝΤΙΩΝ....
Αν ξέραμε την ιστορία μας, τουλάχιστον δεν θα ανεχόμασταν τα σημερινά ξεφτιλίκια..... Θα είχαμε τις απαιτούμενες απαντήσεις για τις μα..... ..που μας σερβίρουν καθημερινά......
Δημοσίευση σχολίου