Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Περδικάκι: Tα νέα δεν είναι καλά.


Δημοσιεύτηκε στην εφημέριδα Αναγγελία (http://www.anaggelia.gr/)

Την πληροφορία μας την έδωσε ένας κάτοικος της περιοχής: «Στο Περδικάκι» μας είπε, «ήρθε ένας Ιταλός, αγόρασε όσα μπόρεσε από τα γαϊδουράκια, τα πήρε και έφυγε. Έμειναν κάτι λίγα».
Σε πρώτη φάση, κι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, εύκολα σκέφτεται κανείς ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να ήταν ηλίθιος. Γιατί σε τι χρησιμεύουν πια τα γαϊδούρια, και μάλιστα αν είναι μικρόσωμα! « Ίσως τα πήρε για κρέας» ήταν μια δεύτερη σκέψη κάποιου που θυμήθηκε τις συνήθειες των Ιταλών. Η επόμενη πληροφορία έλεγε πως σκοπός του ήταν η δημιουργία μιας παραγωγικής φάρμας που θα διέθετε γάλα ονοφορβάδας στην ιταλική αγορά. Εδώ θυμηθήκαμε ότι το γάλα του όνου θεωρείται από τους διατροφολόγους άριστο προϊόν ( περιέχει περισσότερη αλμπουμίνη, πρωτεϊνη και ζάχαρη από το γάλα της αγελάδας), ότι είναι το πιο «συγγενικό» στο ανθρώπινο και ότι χρησιμοποιείται όχι μόνο ως διατροφή αλλά και ως ανοσοποιητικό για διάφορες ασθένειες.
Προσπαθώντας να λύσουμε το μυστήριο πήραμε, ως χαριστική βολή, την τελευταία πληροφορία: Ο Ιταλός ανήκει σε μια οργάνωση που προσπαθεί να σώσει σπάνια ζώα των λαών. Η οργάνωση επιδοτείται από το ιταλικό κράτος.
«Μα δεν είναι ντροπή;» είπε κάποιος. «Εδώ βέβαια γελάνε» πρόσθεσε ένας άλλος, «γιατί το αντίθετο μοιάζει εντελώς σαν ανέκδοτο: Σκεφτείτε το ελληνικό κράτος και τους Έλληνες να σώζουν ζώα των Ιταλών!»
Είναι άχρηστα;
Να σοβαρευτούμε όμως και να δούμε τι μπορεί να σημαίνει αυτή η καλοπροαίρετη(;) κίνηση του γείτονά μας; Ήθελε μόνο να σώσει τα ζώα; Και γιατί;
Στην πραγματικότητα, τα γαϊδουράκια σε διάφορες χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, αντιμετωπίζουν κίνδυνο εξαφάνισης αφού έπαψαν να χρησιμοποιούνται στις αγροτικές δουλειές. «Άχρηστα είναι, τι τα θέλουμε».
Μήπως όμως αυτή η προσέγγιση είναι κοντόφθαλμη και καθόλου έξυπνη; Σε χώρες όπως η ορεινή Ελλάδα, οι όνοι είναι ένα σπουδαίο εργαλείο για τον αγροτοτουρισμό (που όλα δείχνουν ότι έχει μέλλον ενώ στη χώρα μας σχεδόν δεν τον ανακαλύψαμε ακόμα ). Κανένα άλλο μέσον δεν είναι τόσο κατάλληλο για να μεταφέρει επισκέπτες στα δύσβατα ορεινά μονοπάτια, από τα γαϊδούρια. Κάποιο μηχανικό μέσον θα κατέστρεφε το περιβάλλον και τη γραφικότητα του τοπίου, ενώ ένα πιο «φανταχτερό» ζώο θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρει.
Εκτός από τον αγροτοτουρισμό, σε χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία, οργανώθηκε και ανθεί σήμερα μια μεγάλη «βιομηχανία» με κέντρο τα προϊόντα της ονοφορβάδας. Το γάλα του όνου, παράγεται και πωλείται σε υψηλές τιμές στην αγορά. Ακόμα, έχει δημιουργηθεί μια βιομηχανία που παράγει καλλυντικά από το γάλα του όνου, τα οποία πωλούνται πιο ακριβά από όλα τα υπόλοιπα. Και λοιπά και λοιπά. Φτάνει να έχεις φαντασία, εφευρετικότητα και όχι προκατάληψη. Πέρυσι μάλιστα δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα σε μια βελγική φάρμα που παράγει προϊόντα από γάλα γαϊδουριών, τα οποία «μάζεψε» από την Ελλάδα. Κατά τ´ άλλα εμείς «πέρα βρέχει».
Σε πρόσφατη ενημέρωση που έκανε η ευρωπαϊκή οργάνωση «SAVE foundation - για τη διάσωση των αυτοχθόνων φυλών ζώων», πληροφορούμαστε ότι: Υπάρχει δραματική μείωση του πληθυσμού των γαϊδουριών, ιδιαίτερα στη νότια Ευρώπη. Οι ιδιοκτήτες τους συνήθως είναι ηλικιωμένα άτομα, ενώ οι νέοι τα «ξεφορτώνονται». Σε 24 χώρες της Ε.Ε. υπάρχουν 58 φυλές και ποικιλίες όνων. Η πλειοψηφία τους είναι σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία. Σε άλλες χώρες όπως Βουλγαρία, Ελλάδα, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία. Η απαξίωση της σημασίας που έχει η αγρο-βιοποικιλότητα και η έλειψη μελέτης, οδηγούν στην εξαφάνιση του είδους, μας επισημαίνει η έκθεση του SAVE. Άλλες αιτίες η ανεπαρκής γνώση για τα χαρακτηριστικά, την εκτροφή, τη συντήρηση των φυλών αυτών, καθώς και μια κακή εικόνα για τον όνο γενικώς.
Και προτείνει: Δημόσια ενημέρωση με στόχο την αύξηση των φυλών των όνων. Έρευνα και παρακολούθηση των πληθυσμών. Κρατική βοήθεια στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Σταθεροποίηση φυλών και τύπων. Επικοινωνία με ειδήμονες πέρα των εθνικών συνόρων. Δημοσιότητα. Φάρμες για όνους με παροχή πληροφοριών.
Τα υπόλοιπα
Ωστόσο δεν είναι μόνο τα γαϊδουράκια που κάνουν το Περδικάκι ξεχωριστό.
«Θα μπορούσε να το έλεγαν Πέρδικα αλλά το λένε Περδικάκι και ίσως δεν είναι τυχαίο» μου είχε πει η αρχισυντάκτις του «ΟΙΚΟ» Ιφιγένεια Βιρβιδάκη, τότε που έκανα ένα ρεπορτάζ στο ορεινό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, προσπαθώντας να αναδείξω τα σπάνια μικρόσωμα ζώα του. Τότε το θέμα είχε περιστραφεί κυρίως γύρω από τις μικρόσωμες αγελαδίτσες της περιοχής, και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι κτηνοτρόφοι προκειμένου να πουλήσουν τα άριστα προϊόντα τους, αφού έμποροι και μεσάζοντες έχοντας επιλέξει ποσότητα και όχι ποιότητα, προτιμούσαν τις μεγάλες μονάδες, που τους απέφεραν περισσότερα και πιο εύκολα κέρδη.
Το πρόβλημα αυτό βέβαια είναι πανελλαδικό: Στο ένθετο περιοδικό του «Έθνους», «Explore Nature» (Νοέμβριος 2008), σε άρθρο που παρουσίαζε τη ζωή ενός κτηνοτρόφου στο Συρράκο Ιωαννίνων, διαβάσαμε μια μεγάλη αλήθεια: «Οι παλιοί καλοί έμποροι που αναζητούσαν αυθεντικά κτηνοτροφικά προϊόντα στις εσχατιές της χώρας, υπερφαλαγγίστηκαν από εμπορικά κυκλώματα που δεν χαμπαριάζουν από ποιότητα. Αυτό είχε ως συνέπεια τον εγκλωβισμό των κτηνοτρόφων στους ορεινούς όγκους, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα εμπορίας και διακίνησης των προϊόντων τους. Αφού θυσαυρίζουν τα καρτέλ πουλώντας σε τεράστιες τιμές τα νεροπλήματα, γιατί να στείλουν ένα μικρό βυτίο στα Τζουμέρκα να φορτώσει το πεντανόστιμο γάλα του Τόλη του τσέλιγκα;»
Το γεγονός φυσικά συνδέεται και με την ανταπόκριση των καταναλωτών σε ποιοτικά προϊόντα, με την μη ενημέρωση, και με την παιδεία που δεν έχουμε, ως κράτος και ως λαός.
Το «τυχερό» Περδικάκι
Το Περδικάκι ωστόσο είναι, (ή μήπως ήταν;) πολύ πιο ευνοημένο από όσες περιοχές της χώρας μας και του εξωτερικού, κατέχουν ακόμα μερικά από τα παλιά, ντόπια, αγροτικά ζώα. Το γεγονός ότι τα ζώα που συναντάμε εκεί είναι μικρόσωμα, δεν είναι τυχαίο. Σημαίνει μακρόχρονες διαδικασίες της Φύσης για να δημιουργήσει όντα που θα είναι απόλυτα προσαρμοσμένα στο χώρο που ζουν. Θα είναι γερά, ανθεκτικά σε αρρώστιες και προσαρμοστικά σε αντίξοες συνθήκες, Επιπλέον, τα ζώα αυτά αποτελούν μέρος μια σπάνιας φυσικής κληρονομιάς την οποία ένα πιο έξυπνο κράτος θα φράντιζε να διασώσει, να αναδείξει και να προβάλει.
Ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Ανδρέας Γεωργούδης, όταν αναφερθήκαμε στο θέμα της διαμόρφωσης των ζώων μέσω των σοφών διαδικασιών της Φύσης που λέγονται «φυσική επιλογή», μας είχε πει: «Η Φύση δημιουργεί διάφορους τύπους ζώων. Μικρόσωμα, μεγαλόσωμα, ανθεκτικά, μη ανθεκτικά. Από αυτή τη βιοποικιλότητα, το ζώο πολυτελείας θα πεθάνει ενώ θα επιβιώσει εκείνο που είναι το πιο ικανό και το πιο κατάλληλο για τον συγκεκριμένο τόπο που ζει. Π.χ., αν έχουμε να κάνουμε με μια άγονη και κλιματικά δύσκολη περιοχή, θα επιβιώσει το ζώο που είναι πιο μικρόσωμο, αντέχει στην ξηρασία, μπορεί να καταναλώνει λίγες τροφές κλπ. Η διαδικασία αυτή χρειάζεται τουλάχιστον 10-15 γενιές για να γίνει, ενώ όσο περνά ο καιρός, συνεχίζει να βελτιώνεται.Τα ζώα που θα επιβιώσουν και θα αναπαραχθούν είναι εκείνα που μπορούν να ζήσουν στα ορεινά ελληνικά λιβάδια με την ελάχιστη τροφή το καλοκαίρι, και να ανταπεξέλθουν με επιτυχία στις μικροβιακές λοιμώξεις του τόπου τους. Όταν εμείς κάνουμε επιλογές διαφορετικές, όταν π.χ. θέλουμε ένα ζώο που θα έχει μεγαλύτερη παραγωγικότητα και θα το εισάγουμε από άλλη περιοχή, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αλλάξουμε το περιβάλλον στο οποίο θα ζήσει. Δηλαδή να κάνουμε σταβλικές εγκαταστάσεις που κοστίζουν, να το υποστηρίζουμε συνέχεια με πλούσιες τροφές, με φάρμακα κλπ. γιατί δεν θα είναι ανθεκτικό στις νέες συνθήκες. Και φυσικά τα ντόπια ζώα είναι τα μόνα που μπορούν να παράγουν προϊόντα ΠΟΠ αλλά και τα πλέον κατάλληλα για βιολογικά προϊόντα».
Αυτά ως προς τα παραγωγικά αλλά και όλα τα οικόσιτα. ζώα. Το Περδικάκι, όπως ήδη είπαμε, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ευνοημένο. Απέναντι όμως βρίσκεται ένα κράτος που δείχνει άγνοια και αδιαφορία. Έτσι οι κάτοικοι αναγκάζονται να πουλήσουν όσο όσο μια περιουσία που φυσικό είναι να αγνοούν ότι κατέχουν, αφού μένει στα αζήτητα!
Αυτή την περιουσία είναι αναπόφευκτο να την αποκτήσουν, κοψοχρονιά, κάποιοι άλλοι που γνωρίζουν καλύτερα και που ξέρουν να την αξιοποιήσουν, είτε λέγονται Ιταλοί, είτε κάτι άλλο.
Αντί όμως να κοιτάζουμε αυτό το ρεζιλίκι, θα ήταν πιο λογικό και μακρόχρονα πολύ πιο αποδοτικό, να κάναμε ως κράτος, λίγες απλές κινήσεις, όπως:
1) Ενημέρωσηκαι ενθάρρυνση κοινού και κτηνοτρόφων για τη δημιουργία δικτύου καταναλωτών για τα προϊόντα. Εύκολη πρόσβαση στην αγορά.
2) Υποδομή για αγροτουριστική ανάπτυξη, που δεν θα προσβάλει και δεν θα αλλοιώνει το περιβάλλον.
3) Δημιουργία επισκέψιμης φάρμας με τα σπάνια ζώα της περιοχής.
4) Επί τόπου πώληση των προϊόντων.
5) Αξιοποίηση των όνων για αγροτουριστικές διαδρομές.
6) Έρευνα για αξιοποίηση προϊόντων από τις ονοφορβάδες.
7) Και σημαντικότερο όλων: Το Περδικάκι να γίνει κέντρο επιστημονικής έρευνας για την προέλευση και την εξέλιξη των μικρόσωμων ζώων, για τις διαδικασίες, τους μηχανισμούς και τις επιλογές της Φύσης. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύτιμο και, όπως η Επιστήμη παραδέχεται, μπορεί να μας σώσει από μια απρόβλεπτη αλλά όχι απίθανη κατάρρευση του ζωικού κεφαλαίου στο μέλλον - αποτέλέσμα βέβαια των άστοχων επιλογών μας.
Και μην ξεχνάμε, αυτά που δεν κάνει το κράτος, μπορεί να τα κάνει ο πολίτης, αν απαιτήσει και αν επιμείνει σε σωστές επιλογές.
Κατερίνα Πλασσαρά

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το περδικάκι πραγματικά είναι από τα πιο όμπορφα χωριά του νομού.Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως μικρή Ελβετία.Κοίτα να δεις που τώρα μάθαμε ότι τα γαϊδουράκια τα οποία γυρίζουν σαν αδέσποτα μέσα στο χωριό δημιουργώντας μια αντιαισθητική εικόνα,έχουν ΑΞΙΑ!

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΒΑΛΤΙΝΟΙ ΝΑ ΠΑΝ ΣΤΟ ΠΕΡΔΙΚΑΚΙ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΚΑΝΑ ΓΑΙΔΟΥΡΙ ΜΠΑΣ Κ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ ΦΕΞΕ ΜΟΥ...

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΜΑΣΤΕ 300 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. ΘΕΛΗΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΛΑ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΝΗΜΕΡΟΣ.

Ανώνυμος είπε...

OLA TA GAIDOURIA POU EFIGAN, NA XANAGIRISOUN STO PERDIKAKI

Ανώνυμος είπε...

Με τα γαϊδούρια που βρίσκονται κάπου εκεί στο Σύνταγμα στα διάφορα υπουργεία στις ΔΕΚΟ, νομαρχίες, δημαρχία και λοιπές υπηρεσίες υπάρχει καμιά πρόβλεψη?

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια για το άρθρο σας. Πολύ καλό!

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ! ΤΑ ΝΕΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.
ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ. ΠΑΡΤΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ!!

---------------------------
ΑΝΑΒΡΑ, ΤΟΠΟΣ ΝΑ ΖΕΙΣ

ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ 700 ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Διαθέτει από αιολικό πάρκο μέχρι εκχιονιστικά μηχανήματα

Του Κώστα Μπογάτσου

Ένα πρότυπο χωριό όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. Η Ανάβρα Μαγνησίας, που κατάφερε μέσα σε 15 χρόνια να σπάσει τον κλοιό της απομόνωσης και να ανατρέψει νοοτροπίες δεκαετιών που ήθελαν τους κατοίκους να «πορεύονται» με τα λίγα και τους νέους να αναζητούν την τύχη τους στην πόλη.
Σήμερα η Ανάβρα είναι ένας τόπος που μπορεί να σταθεί αυτόνομα ακόμη και αν γύρω του όλα «χτυπήσουν σιωπητήριο».
Διαθέτει δική του ενέργεια (αιολικό πάρκο και σύντομα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο). Έβαλε σε τάξη την κτηνοτροφία με τη δημιουργία κτηνοτροφικών πάρκων, εξασφαλίζοντας παράλληλα τεράστια ποσά από επιχορηγήσεις μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία διατέθηκαν για έργα υποδομής.
Αποτέλεσμα : ο αριθμός των κατοίκων να αυξάνει. Όσο για το εισόδημά τους? Αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τις 30 χιλιάδες ετησίως. Σύντομα οι 700 μόνιμοι κάτοικοι θα απολαμβάνουν σχεδόν δωρεάν το πρωτοποριακό σύστημα τηλε-θέρμανσης, γλιτώνοντας το υπέρογκο κόστος του πετρελαίου.
Το Δεκέμβριο που θα αποκλειστούν από τα χιόνια δεν έχουν ανάγκη να φωνάξουν για να έρθουν τα μηχανήματα της νομαρχίας. Διαθέτουν δικά τους εκχιονιστικά, όπως και δημοτικό πάρκινγκ, για να στεγάζουν τα αυτοκίνητά τους. «Ελάτε σε εμάς», λένε σε δασκάλους και γιατρούς. «Έχουμε φτιάξει ακόμα και διαμερίσματα για να μείνετε δωρεάν».
Η κοινότητα όλα αυτά τα χρόνια με προγραμματισμένες επεμβάσεις έχει καταφέρει να εξελιχθεί η περιοχή σε έναν οικολογικό παράδεισο, με καταφύγιο θηραμάτων κι ένα περιβαλλοντικό πάρκο με απόλυτο σεβασμό στο φυσικό τοπίο.

ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ

ΧΩΡΙΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΣΕ ΥΨΟΜΕΤΡΟ 1.000 ΜΕΤΡΩΝ

Άριστες υποδομές και πλήρης αξιοποίηση των κονδυλίων της Ε.Ε.

Του Κώστα Μπογάτσου

Πρόκειται για ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό που κατάφερε μετά από συστηματική προσπάθεια, όχι μόνο να σταθεί όρθιο, αλλά να γίνει πρότυπο ανάπτυξης. Για τη μεγάλη ανατροπή που έρχεται από την Ανάβρα του νομού Μαγνησίας.
Στις δυτικές πλαγιές της Οθρυος, σε υψόμετρο 1.000 μέτρων και σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από την κοντινότερη κωμόπολη (τον Αλμυρό), οι 700 κάτοικοι, όλοι τους κτηνοτρόφοι, απολαμβάνουν εισοδήματα από 30 έως 100 χιλιάδες € και μια ποιότητα ζωής που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πλούσια Ελβετία.
Εδώ ο κόσμος δεν φεύγει προς τα αστικά κέντρα, αλλά επιστρέφει στο χωριό του.
Με ποσοστό ανεργίας στο μηδέν και μέσο όρο ηλικίας τα 40 έτη, ο πληθυσμός διπλασιάστηκε μέσα στα τελευταία 15 χρόνια.
Οι υποδομές του υποδειγματικές : Το αιολικό πάρκο, που δίνει έσοδα 100.000 € ετησίως στην κοινότητα, τα τρία υπερσύγχρονα κτηνοτροφικά πάρκα που στεγάζουν το χειμώνα (όταν η Ανάβρα αποκλείεται από τα χιόνια) 25.000 ζώα, το πρότυπο σφαγείο, που θυμίζει χειρουργείο, το διώροφο πάρκινγκ των 60 θέσεων, το γυμναστήριο με τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, τα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, το λαογραφικό μουσείο και φυσικά το περιβαλλοντικό – πολιτιστικό πάρκο, έκτασης 240 στρεμμάτων.
Η κοινωνική μέριμνα κατέχει πρώτιστη θέση : νηπιαγωγείο και δημοτικό του «κουτιού», αγροτικό ιατρείο (πάντοτε στελεχωμένο), δωρεάν στέγαση για τους δασκάλους και τους γιατρούς, «Βοήθεια στο σπίτι», σχεδιασμός για γηροκομείο, ακόμα και για πισίνα!
Ποιο είναι άραγε το μυστικό της επιτυχίας? Πώς μια μειονεκτική περιοχή κατάφερε το «θαύμα»?
Η μάχη με τη μιζέρια άρχισε τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν τα ηνία της κοινότητας πήρε ο Δημήτρης Τσουκαλάς, ένας άνθρωπος που άφησε την Αθήνα για να γυρίσει στο χωριό του και να προσφέρει στη γενέτειρά του. Με διάλειμμα 4 χρόνων, είναι από τότε κοινοτάρχης της Ανάβρας.
Η κατάσταση που συνάντησε ήταν απελπιστική. Τα γελάδια, οι χοίροι και τα πρόβατα κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο χωριό. Στους χωματόδρομους. Δεν υπήρχε πουθενά άσφαλτος. Το χειμώνα περπατούσες μέσα στη λάσπη, το καλοκαίρι η σκόνη σε έπνιγε.
«Προτεραιότητά μας ήταν η κατασκευή κτηνοτροφικών πάρκων, για να μπει τέλος στην αναρχία που επικρατούσε. Με φως, νερό και σωστή δόμηση, σταβλίζουν τα ζώα τους το χειμώνα. Τους υπόλοιπους μήνες βόσκουν ελεύθερα στα βουνά. Αυτός είναι και ο λόγος που το κρέας τους φημίζεται για την ξεχωριστή γεύση του. Η κτηνοτροφία είναι η πηγή των εισοδημάτων στην Ανάβρα», λέει ο πρόεδρος της κοινότητας.
«Ίσως εγώ είμαι ο πιο φτωχός του χωριού, αφού η σύνταξη που παίρνω από τη ΔΕΗ, όπου έφυγα με το βαθμό του επιθεωρητή, κυμαίνεται στα 2.500 €».

Βάσεις ανάπτυξης
Η πρόοδος συνεχίστηκε με την κατασκευή του σφαγείου βιολογικής γραμμής, το μοναδικό δημόσιο στην Ελλάδα, με πιστοποίηση από τη ΔΗΩ. Έτσι μπήκε τάξη και δημιουργήθηκε η βάση για την ανάπτυξη της βιοκτηνοτροφίας, με συνέπεια οι παραγωγοί να κερδίζουν σημαντικά ποσά από τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με χρήματα της οποίας έγιναν οι παραπάνω υποδομές.
Ξύπνιος, σχολαστικός και με όραμα ο πρόεδρος παρακολουθεί ανελλιπώς κάθε κοινοτικό πρόγραμμα και το εκμεταλλεύεται δεόντως. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, όπως λέει ο ίδιος, είναι ότι κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία των συγχωριανών του. Στην αρχή έφεραν αντιρρήσεις στα σχέδιά του, αλλά με επιμονή και υπομονή τους έπεισε.
Τώρα τους καλεί να δημιουργήσουν τυποποιητήρια για τα προϊόντα τους, ώστε να ολοκληρωθεί το φάσμα της βιολογικής παραγωγής.
Η Ανάβρα δεν βάσισε την ανάπτυξή της στο κράτος. Ήθελε έσοδα δικά της. Έτσι, πριν από τρία χρόνια ολοκλήρωσε το έργο του αιολικού πάρκου, με τις 20 ανεμογεννήτριες και ανάδοχο την ισπανική εταιρεία Gamesa.

Έσοδα
Το ρεύμα το αγοράζει η ΔΕΗ, ενώ η κοινότητα για τη χρήση του χώρου, που της ανήκει, εισπράττει έως και 100.000 € το χρόνο.
Υπό δημοπράτηση βρίσκεται και η ανάπτυξη υδροηλεκτρικού εργοστασίου, από το νερό των πηγών της Ανάβρας. Από εκεί θα εισπράττονται άλλες 100.000 €.
Η επιστροφή στις ρίζες είναι μια σταθερή πολιτική για τον κ. Τσουκαλά. Για να ενισχυθεί κι άλλο ο πληθυσμός, έκανε επέκταση του οικισμού και δίνει οικόπεδα σε άστεγους και δημότες στο ¼ της αντικειμενικής τους αξίας και με αποπληρωμή σε 5 δόσεις.

ΕΡΓΑ – ΜΟΝΤΕΛΟ
• 3 οργανωμένα κτηνοτροφικά πάρκα
• Υπερσύγχρονο βιολογικό σφαγείο
• Αιολικό πάρκο
• Περιβαλλοντικό – πολιτιστικό πάρκο
• Ολοήμερο νηπιαγωγείο και δημοτικό
• Μόνιμο αγροτικό ιατρείο
• «Βοήθεια στο σπίτι»
• Διώροφο πάρκινγκ 60 θέσεων
• Λαογραφικό μουσείο
• Αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων
• Ξενώνας για δασκάλους και γιατρούς
• Γήπεδο ποδοσφαίρου και μπάσκετ
• Δημοτικό γυμναστήριο
• Εκχιονιστικά μηχανήματα
• Σύγχρονο οδικό δίκτυο
• Χώροι αναψυχής
• Παραχώρηση οικοπέδων σε άστεγους
• Μόνιμο καταφύγιο θηραμάτων, σε έκταση 8.000 στρεμμάτων
• Υδροηλεκτρικό εργοστάσιο (προσεχώς)
• Σύστημα τηλεθέρμανσης (προσεχώς)
• Πισίνα (προσεχώς)
• Γηροκομείο (προσεχώς)

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΕ … ΟΡΕΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Ανέσεις για τους νέους, κοινωνική φροντίδα για τους ηλικιωμένους

«Δεν μας λείπει τίποτα. Εγώ, παρόλο που γεννήθηκα στην Αθήνα, ήρθα στο χωριό των γονιών μου, μόλις γνώρισα εδώ, κατά τη διάρκεια των διακοπών, το σύζυγό μου τον Παναγιώτη. Κάναμε τρία παιδιά. Δουλεύουμε με τον άνδρα μου φροντίζοντας τα 100 γελάδια που έχουμε. Πηγαίνουμε γυμναστήριο, πίνουμε τα τσιπουράκια μας στις 5 ταβέρνες του χωριού και αν θέλουμε νυχτερινή ζωή πεταγόμαστε μέχρι το Δομοκό ή τον Αλμυρό», λέει η Νίκη Μηλιώνη.
Οι ηλικιωμένοι αισθάνονται ασφάλεια με τη μόνιμη παρουσία της αγροτικής γιατρού. Η Ελένη Τριανταφύλλου δέχεται 8 με 9 άτομα καθημερινά στο ιατρείο. Πήγε στην Ανάβρα στις 5 Αυγούστου και για τους επόμενους 9 μήνες που θα μείνει εκεί νιώθει τυχερή που βρέθηκε σε ένα τόσο φιλικό περιβάλλον. Μάλιστα, δεν επιβαρύνεται από την τσέπη της, γιατί μένει σε διαμέρισμα που της παραχώρησε η κοινότητα (όπως και οι τρεις δάσκαλοι).
Ο Αποστόλης Καπέλος και ο Πολύζος Κανατούλης είναι δύο νέοι κτηνοτρόφοι. Παίκτες στην ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού (Α.Ο. ΟΘΡΥΣ), κάθονται στο καφενείο και συζητούν πώς θα αντιμετωπίσουν τον ΔΟΜΟΚΟ, την ισχυρότερη ομάδα της περιοχής. Περηφανεύονται για την προαγωγή στην Α’ Ερασιτεχνική, αλλά και για τα επιτεύγματα του χωριού τους. «Να πάτε να δείτε το περιβαλλοντικό πάρκο», μας λένε. Συναντάμε έναν παράδεισο. Αιωνόβια πλατάνια, σε μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων, με γεφύρια, παιδικές χαρές, πετρόκτιστη διακόσμηση και με τους λαγούς και τα ελάφια να ξεπετάγονται μέσα από τα ξέφωτα, με φόντο τον υδάτινο κόσμο του Ενιππέα (παραπόταμου του Πηνειού). Εδώ κρατάει ακόμα το έθιμο της δρυστέλας, όπου οι νοικοκυραίοι πλένουν ρούχα και χαλιά με τα ορμητικά νερά των πηγών. Μια περιφραγμένη έκταση, συνολικού εμβαδού 240 στρεμμάτων, που αποτελεί ταυτόχρονα και μουσείο παράδοσης. Άλλη μια ευκαιρία για να εισπράττει η κοινότητα έσοδα, καθώς πολλά σχολεία εκδηλώνουν ενδιαφέρον για επίσκεψη και αναμένεται να μπει συμβολικό εισιτήριο για τα έξοδα συντήρησής του.
Το πλέον μεγαλόπνοο σχέδιο, αυτή την περίοδο, είναι η επικείμενη εγκατάσταση συστήματος τηλεθέρμανσης. Με τον προϋπολογισμό 1.700.000 € (από ευρωπαϊκά κονδύλια) και με μελέτη από το ΤΕΙ Κοζάνης η Περιφέρεια έχει πει ήδη το «ναι».
Ένας κεντρικός λέβητας θα τοποθετηθεί στο πάνω μέρος του χωριού και από εκεί θα διοχετεύονται υπόγειοι αγωγοί από τους δρόμους της Ανάβρας με καυτό νερό. Το κάθε σπίτι θα συνδέεται με το σύστημα και θα έχει ολόκληρο το χειμώνα ζεστό νερό και θέρμανση, με μια ελάχιστη επιβάρυνση. Θα λειτουργεί με την καύση της βιομάζας (κοπριές των ζώων, ξερά φύλλα, άχυρο κ.ά.).#

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΥΑΛΑ.

Ανώνυμος είπε...

Τα ντόπια ζώα είναι μεγάλη υπόθεση για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας μας. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το κράτος δεν έχει αναγνωρίσει ακόμη πολλές ελληνικές φυλές ζώων ώστε να μπορούν οι κτηνοτρόφοι να επιδοτούνται γι' αυτά και να ανταπεξέρχονται στα έξοδά τους. Γι' αυτό προτιμούν τις ξένες φυλές που είναι αναγνωρισμένες από την Ε.Ε.

Ανώνυμος είπε...

Ας κάνουμε κάτι λοιπόν στην πράξη. Όχι μόνο διαπιστώσεις. Να προσπαθήσουμε να τα φωτογραφήσουμε και να τα προβάλουμε, να οργανώσουμε μια εκδρομή στο Περδικάκι ή στο βελανιδοδάσος και στα Ακαρνανικά, και αποκλειστικά να ασχοληθούμε με τα ζώα,να ψάξουμε αυτούς που ασχολούνται και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να ξαναβάλουμε τα ντόπια ζώα στις πολιτιστικές εκδηλώσεις και στα πανηγύρια, όχι μόνο ψητά αλλά ζωντανά και στολισμένα, και πολλά άλλα που θα βρεθούν αν βάλουμε τη φραντασία μας να δουλέψει...