Η οικονομική κρίση με τα μάτια ενός συμπατριώτη μας

Έλλειμμα αξιοπιστίας & Η κρίση ως ευκαιρία για ανάπτυξη

Γράφει ο Θωμάς Στάππας

Διπλωματούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Υπολογιστών, (Ε.Μ.Π),

Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών, ΜΒΑ (Ο.Π.Α)

Το τελευταίο διάστημα, το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας μας βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα. Γίνεται δε, πολύς λόγος για τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη. Παράλληλα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας «σπεύδουν» να δηλώσουν την πολιτική τους στήριξη, ενώ η χώρα μας βρίσκεται στη μέση(;) μια κρίσης που δύσκολα, παρόλα αυτά, μπορεί να χαρακτηριστεί πρωτόγνωρη, τουλάχιστον για την Ελλάδα.

Το Ελληνικό κράτος στα 190 περίπου χρόνια ζωής του έχει πτωχεύσει περισσότερες από μια φορές, δυστυχώς περίπου επτά (7). Παλαιότερα η διαδικασία πτώχευσης σχετιζόταν με το ασταθές πολιτικά ή/και κοινωνικά κλίμα, με πολέμους επιτυχημένους ή μη και πάντοτε οι «εγγυήτριες» δυνάμεις είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάρρευση ή στη διάσωση κάθε φορά της χώρας. Ας μη σταθούμε όμως σε όσα συνέβαιναν πολύ παλιά αλλά ας δούμε τι πραγματικά οδήγησε την χώρα μας στη σημερινή δυσχερή της θέση.

Από το 1974 η Ελλάδα διάγει ίσως την καλύτερη περίοδο Δημοκρατίας και κοινωνικής ειρήνης. Μετά το 1981, η χώρα μας όντας στο club της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, συμμετέχει ως ίσος εταίρος στην Ευρώπη και μετά το 2001 και στην κλειστή οικονομική αγορά της ζώνης του Ευρώ. Θεωρητικά όλα αυτά - μετά και τον θρίαμβο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 - μαρτυρούν μια χώρα ευημερούσα ή τουλάχιστον σύγχρονη και ανεπτυγμένη.

Κι όμως τις τελευταίες ημέρες η Ελλάδα δέχεται τη χλεύη των ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, τις επιθέσεις κερδοσκόπων στις αγορές χρήματος και τις επικρίσεις των Ευρωπαίων εταίρων της για τα κακά οικονομικά της στοιχεία. Μάλιστα κατά δήλωση του ίδιου του Πρωθυπουργού η Ελλάδα κινδυνεύει να απολέσει κυριαρχικά της δικαιώματα. Είναι λοιπόν απορίας άξιο πως η Ελλάδα οδηγήθηκε σε αυτή τη δύσκολη θέση.

Χωρίς να διεκδικεί κανείς δάφνες διαπρεπούς οικονομολόγου αντιλαμβάνεται ότι προκύπτει ευθύνη στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, ευθύνη όσων διαχειρίστηκαν τις τύχες αυτού του τόπου και δεν πέτυχαν να δημιουργήσουν πραγματικές συνθήκες ανάπτυξης και παραγωγής πλούτου για αυτή τη χώρα. Αντί αυτού οι πολιτικοί μας, γιατί αυτοί ασκούν την εξουσία, δημιούργησαν ένα κράτος «τέρας» σε μέγεθος και όμως αδύναμο να υπηρετήσει τον πολίτη. Πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που αναπαράγει αδιαφάνεια, ευνοιοκρατία, και δεν παράγει λύσεις για το προβλήματα της χώρας. Το υφιστάμενο σύστημα ίσως πλέον δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε καν την επιβίωση αυτών που το δημιούργησαν. Γιατί πλέον ο πολίτης έχει πιστέψει ότι το παιχνίδι είναι «στημένο»….

Συνεπώς σήμερα αποδεικνύεται περίτρανα ότι τελικά το έλλειμμα δεν είναι μόνο έλλειμμα του προϋπολογισμού αλλά κυρίως έλλειμμα αξιοπιστίας. Έλλειμμα αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό, έλλειμμα αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού στο εσωτερικό. Το ζητούμενο συνεπώς είναι να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό και η αξιοπιστία της πολιτικής στο εσωτερικό. Η αξιοπιστία στο εξωτερικό θα φέρει την πολυπόθητη ηρεμία στις αγορές και θα μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε έστω με χαμηλότερα επιτόκια. η αξιοπιστία στο εσωτερικό θα φέρει την πραγματική ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία.

Η χώρας μας βαδίζοντας στον 21^ο αιώνα έχει τεράστιες δυνατότητες και αυτές θα πρέπει να αξιοποιήσει. Είναι λοιπόν ώρα για αλλαγές, για πραγματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Πιστεύω πως η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αφήσει την ευκαιρία να χαθεί. Σε συνεννόηση με την αντιπολίτευση και με τη στήριξη της, να κάνει τώρα τις τομές που χρειάζονται για την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα. (αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση, εκλογικός νόμος, νέα δομή οργάνωσης και λειτουργίας κυβέρνησης και κράτους, διαφάνεια στη διακυβέρνηση κ.α)

Δεν είναι λύση η αύξηση της φορολογίας και η κατάργηση του 14^ου μισθού ή έστω είναι μια προσωρινή λύση. Η πραγματική ανάπτυξη θα έρθει όταν καταφέρουμε να αποφύγουμε την πολιτική πτώχευση παράλληλα με την οικονομική. Και όπως διδάσκει η ιστορία, μέσα από μεγάλες κρίσεις αναδεικνύονται μεγάλες ευκαιρίες και αυτές θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε ως χώρα και ως λαός.

Ας είμαστε λοιπόν και εμείς όλοι αισιόδοξοι και δημιουργικοί …