Πολίτες προτείνουν στάση πληρωμών του τοκογλυφικού χρέους και εξόδου από την Ευρωζώνη

Στάση πληρωμών του τοκογλυφικού χρέους – Έξοδος από την Ευρωζώνη
Ανάγκη νέου πολιτικού υποκειμένου

Το φθινόπωρο του 2008 οι υπερεθνικές οικονομικές ελίτ της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας διέσωσαν από την κατάρρευση τα χρηματοπιστωτικά τους ιδρύματα, διοχετεύοντας σ’ αυτά τεράστια χρηματικά ποσά από τα κρατικά ταμεία. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το κεφάλαιο κοινωνικοποιεί τις ζημιές και ιδιοποιείται τα κέρδη. Δεν πέρασε όμως μεγάλο χρονικό διάστημα και, παρά τις θριαμβολογίες για έξοδο από την κρίση, οι τράπεζες και τα πάσης φύσεως κερδοσκοπικά κεφάλαια, που διασώθηκαν με τη διοχέτευση προς αυτά 1 τρις δολαρίων από τα κράτη, τζογάρουν τώρα πάνω στα κράτη, ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο και όχι μόνο. Στο επίκεντρο αυτής της επίθεσης βρίσκεται και η ελληνική οικονομία με πρόσχημα το υψηλό εξωτερικό και δημόσιο χρέος. Η Ελλάδα βέβαια δεν είναι η μόνη χώρα με υψηλό χρέος, 120% του ΑΕΠ. Την ξεπερνούν χώρες όπως η Ιαπωνία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Ιταλία, κλπ.

Βρίσκεται λοιπόν η χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας λόγω των διεθνών κερδοσκοπικών πιέσεων ή η κρίση έχει και ενδογενή χαρακτηριστικά;....

Κάντε κλίκ εδώ για να διαβάσετε ολόκληρη την επιστολή

agrinionews: Το άρθρο αυτό περιέχει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που σίγουρα προβληματίζουν. Είναι αλήθεια ότι οι Έλληνες είτε φανερά είτε ενδόμυχα θέλουν να απαλλαγούν από τη κηδεμονία ΔΝΤ και Ευρωπαικής Ένωσης. Σε κοινοβουλευτικό επίπεδο πολιτικό λόγο για άμεση απαλλαγή από τη κηδεμονία χωρίς το κυνήγι "των οικονομικών στόχων" που αυτοί επιβάλλουν έχει αρθρώσει η αριστερά. Τη θέση αυτή όμως δεν συμμερίζεται μόνο η αριστερά σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο αλλά και μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών που είτε έχουν ψηφίσει μεγάλα κόμματα, είτε απέχουν από τις εκλογές, είτε δηλώνουν ανέντακτοι.Η άμεση έξοδος βέβαια είναι και η ιδανική. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό "αναίμακτα" για τα χαμηλά λαϊκά στρώματα; Λύσεις για αυτό ρεαλιστικές δεν έχουν τώρα ακουστεί.

Από την άλλη τα κόμματα που εναλλάσονται στην εξουσία (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και το ΛΑΟΣ λένε έξοδο από τη κηδεμονία αλλά μπαίνοντας στο παιχνίδι των στόχων που θέτει η τρόικα. Εκείνο όμως που μας προβληματίζει είναι ότι όσες χώρες ακολούθησαν αυτό το δρόμο δεν έλυσαν τα προβλήματα τους. Τελευταίο παράδειγμα η Ουγγαρία που ενώ φάνηκε ότι βγαίνει από τη κρίση και δεν πήρε τη τελευταία δόση από το ΔΝΤ βρέθηκε ξανά στη δίνη της ύφεσης. Ούτε αυτή τη λύση λοιπόν μπορούμε να εμπιστευτούμε.

Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν. Εκείνο που κρατάμε είναι ότι χρειάζεται πλέον πολιτικός τζαμπουκάς απέναντι στα χ-ψ κοράκια-δανειστές ( επιχειρήματα υπάρχουν) . Από την άλλη πρέπει να επεξεργαστούμε λύσεις που κυρίως να προασπίζουν τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Οι λυσεις αυτές πρέπει να είναι τεκμηριωμένες ως προς τη παραμικρή λεπτομέρεια τους.

Προς τους δύο αυτούς άξονες πρέπει να κινηθεί ο διάλογος ανάμεσα στη κοινωνία. Ο καιρός λοιπόν θα δείξει σε συνάρτηση με τις εξελίξεις.