Οι άθλιοι των εργασιακών χώρων

Το ξέρουμε όλοι μας, ότι κάποια στιγμή θα φτάνει μόνο αυτό- το να κλείσουμε τα μάτια μας και να φέρουμε στο ώριμο παρόν μας, τα όσα ζήσαμε στους εκάστοτε εργασιακούς χώρους και να τα μεταφέρουμε σε έγγραφη μορφή, ούτως ώστε να τα διαβάσουν όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα τα όσα ζήσανε ήταν ανείπωτα καθώς και οι άμεσα θιγόμενοι που θα κατακεραυνώσουμε, οι άθλιοι των εργασιακών χώρων.

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται τους εργοδότες τους ως τους κύριους υπαίτιους των όσων συμβαίνουν εις βάρος τους στις εργασίες τους και έχουν ένα πολύ μικρό δίκιο! Όμως, η όλη αυτή αρρωστημένη κατάσταση, έχει πολύ βαθειές ρίζες που δεν φαίνονται εύκολα και είναι πολύ δύσκολο να κοπούν και να ξεριζωθούν χωρίς να έρθουμε σε μετωπική σύγκρουση με την εργοδοσία, που σίγουρα θα είναι ισοπεδωτική για εμάς τους αντιφρονούντες.

Οι εργασιακοί χώροι είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας.

Στο ένα άκρο θα συναντήσουμε τους ‘’υποχθόνιους’’ όλων των τύπων και ειδικοτήτων, που φαντάζουν μπρος στα μάτια σου ότι στάζουν γλίτσα και προσπαθούν πάντα να είναι οι παραφυάδες της κορυφής με ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μέσο του σύγχρονου Μακιαβελισμού.

Στο μέσον και πάντα ‘’ριγμένοι’’ οι παραγωγικοί και συνειδητοποιημένοι εργαζόμενοι, που συνήθως κρυμμένοι μέσα στην αφάνεια συντηρούν και αναπτύσσουν εταιρείες κολοσσούς.

Στο άλλο άκρο θα βρούμε τα λεγόμενα ‘’παράσιτα’’ της εργατικής τάξης. Είναι προκλητικά αδιάφοροι και αντιπαραγωγικοί και συνήθως επιβιώνουν στις δουλειές, βασιζόμενοι στο φιλότιμο και την επαγγελματική συνείδηση των συναδέλφων τους. Οι ιστάμενοί τους, συνηθίζουν να τους κατηγορούν για την όλη συμπεριφορά τους, αλλά μένουν πάντα στη θέση τους ίδιοι και ακλόνητοι.

Οι εργοδότες γνωρίζουν πολύ καλά αυτήν την κατάσταση και διαχρονικά χρησιμοποιούν τα δύο άκρα, για να κρατούν δέσμιους τους άξιους εργαζόμενους-την καρδιά, δηλαδή, της εταιρείας τους.

Οι μικρές εταιρείες εκμεταλλεύονται μόνο το ένα άκρο, που υπάρχει σε αυτές, τους ψωροφιλόδοξους εργασιομανείς, που συνήθως τους προβιβάζουν σε θέσεις προϊσταμένων και αναλαμβάνουν ως εργολαβία το να «λιώσουν» τους πρώην συναδέλφους τους στην υπερπαραγωγή και το αντίτιμο είναι συνήθως ένα ελάχιστο χρηματικό ποσό, που με τίποτα δεν ξεπληρώνει τον ευτελισμό της ψυχής τους.

Οι μεγάλες εταιρίες δίνουν τεράστια σημασία σε αυτή την κατάσταση και οργανώνουν ολόκληρα στρατηγικά σχέδια, κύρια και εναλλακτικά, για τη σύσταση της ιεραρχικής πυραμίδας τους. Εδώ «παίζουν» και τα δύο άκρα: οι φιλόδοξοι και, συνήθως, ανάξιοι εργασιομανείς, καθώς και τα «παράσιτα», που επιβιώνουν εργασιακά, εις βάρος των φιλότιμων και άξιων εργαζομένων. Το μείγμα εδώ είναι φοβερό και δύσκολα διασπάται. Τα δύο άκρα με τη μορφή των συγκοινωνούντων δοχείων συνδέονται μεταξύ τους. Οι υψηλά ιστάμενοι ελέγχονται έμμεσα από τα «παράσιτα», που δε δουλεύουν, αλλά σουλατσάρουν σαν τις παλιές κυράδες των χωριών και ξέρουν τα πάντα, από το λάθος του πλέον ανειδίκευτου, μέχρι τη μεγαλοπρεπή «πατάτα» του μεγαλοπροϊστάμενου ,που ενώ θέλει τις περισσότερες φορές να εξαφανίσει τους τεμπέληδες-ρουφιάνους (για προσωπικό του όφελος), υποκύπτει σε αυτόν τον ανέκφραστο εκβιασμό, που τόσο περίτεχνα κρατάει όλα τα στόματα κλειστά.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα πλατιά χαμόγελα των αληθινά ωφελημένων από αυτή την κατάσταση, των εργοδοτών. Τελικά, ο χειρότερος εχθρός του συνειδητοποιημένου εργαζομένου είναι ο αντισυναδελφισμός του συναδέλφου του.

Είναι πραγματικά λυπηρό να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση μέσα στους εργασιακούς χώρους και να υπάρχουν στην εποχή μας οι υπεύθυνοι, που δε μπορούν να παρεκκλίνουν ούτε χιλιοστό από τα παλιά φασιστικά στερεότυπα της δομής της διοίκησης των επιχειρήσεων ακολουθώντας λανθασμένα πρότυπα. Υπάρχει μία εταιρεία, που σε αυτήν προτιμούνται οι πραγματικά άξιοι, θεωρεί ως απαραίτητο προσόν για την πρόσληψη των στελεχών της την άριστη γνώση των αρχαίων ελληνικών και οι χιλιάδες υπάλληλοί της αμείβονται αναλογικά με τα υπερκέρδη της. Καλό πρότυπο;

Η εταιρεία ονομάζεται Microsoft κι έχει κατακτήσει όλο τον κόσμο…..!!!

Θύμιος Λυμπέρης
( πρώτη δημοσίευση περιοδικό POLI)