Για αυτά τα χέρια...

Αυτές τις μέρες στα μέρη που ζω οι άνθρωποι του τόπου διατηρούν μια παλαιά συνήθεια -καλή κακή θεολογικά δεν θα την κρίνουμε αυτή την στιγμή- να κάνουν ευχέλαια στα σπίτια τους.
Καλούν λοιπόν το παπά, μαζεύεται όλοι η οικογένεια και μέσα σε ένα όμορφο κλίμα πίστης ελπίδας και οικογενειακής αλληλοβοήθειας γίνεται το μυστήριο.
Δεν είναι όμως αυτό καθ αυτό το γεγονός στο οποίο θα ήθελα να μείνω.
Εκείνο που πραγματικά κάθε φορά με συγκλονίζει είναι η εκείνη η στιγμή στο τέλος του μυστηρίου όπου καλούμαι σύμφωνα με την ιεροτελεστική τάξη να αλείψω διάφορα σημεία τους σώματος των ανθρώπων με το λάδι.
Συγκλονίζομαι. Νιώθω δέος όταν φτάνω στο σημείο των χεριών και βλέπω χέρια βαθιά χαρακωμένα από την δουλειά. Γεμάτα ρόζους από τα χιλιάδες μεροκάματα. Αδύναμα, πολλές φορές να ανοίξουν ή να κινηθούν ευλύγιστα από τον μόχθο, την κούραση, την πάλη και τον αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί.
Για την ευημερία της οικογένειας τους, του τόπου τους, της γης τους.
Σε αυτά τα χέρια που δεν γνωρίζουν άνδρα ή γυναίκα, κρύβεται μια ολόκληρη ζωή στερήσεων, πόνου, αγωνίας, που μόνο όποιος έχει ζήσει με αγρότες και έχει βιώσει την ζωή τους μπορεί να το καταλάβει.
Να νιώσεις τις λέξεις που συλλαβίζω τούτη την στιγμή.

Για αυτούς του ανθρώπους, που είναι το μεγαλύτερο μέρος της ενορίας μου, την εκκλησιαστικής κοινότητας μου, αλλά και των προγόνων μου, θα κάνω ότι μπορώ,
το λίγο που μπορώ, για να είμαι αλληλέγγυος στα αντικοινωνικά, αντεργατικά, εξαθλιωτικά για τους αδύνατους οικονομικά και εργασιακά ανθρώπους.
Αυτά τα χέρια δεν μπορώ, και δεν μπορούμε να τα προδώσουμε.
Γιατί δεν είναι μόνα τους. Είναι χιλιάδες τέτοια χέρια που έχουν την ίδια όψη με εκείνα των οικοδόμων, των ναυτεργατών, των λογής λογής εργατών και εργατριών στα σύγχρονα δουλεμπόρια της μαύρης εργασίας ή της διαρκώς φθίνουσας οικονομικά και κοινωνικά εργατικής και ευρύτερα μεσαίας κοινωνικής τάξης.
Την οικονομική κρίση δεν την διαμόρφωσε ο λαός ώστε να την πληρώσεις αυτός με περικοπές ιστορικών κεκτημένων και δικαιωμάτων του, που υπήρξαν αποτέλεσμα κοινωνικών αγώνων και κατακτήσεων ποτισμένα με αίμα.
Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, του άκρατου απάνθρωπου οικονομικού φιλελευθερισμού της παγκοσμοποιούμενης ελεύθερης αγοράς των αριθμών και όχι των ανθρώπων και της φύσης.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κατάρρευση της τοκογλυφικής πυραμίδας του χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς για να σώσουμε μια πατρίδα που ποτέ δεν υπήρξα πραγματικά ελεύθερη αφού οι πολιτικάντηδες της μαζί με την άρχουσα πλουτοκρατία φρόντιζαν πάντα να την έχουνε παραδομένη στα ξένα συμφέροντα με το αζημίωτο.
Δεν θα πληρώσουμε εμείς για μια Πατρίδα που οι πολιτικοί την έχουν πουλήσει σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (βλέπε Λιμάνι Πειραιά).
Δεν θα πληρώσουμε εμείς για να βγούμε από την κρίση ώστε και πάλι να ανοίξει ο δρόμος για Siemens, Βατοπαίδια, ομόλογα, χρηματιστήρια κ.ο.κ.
Όχι !!! με σθένος ρωμαλεότητα θα αγωνιστούμε ο καθένας μέσα από το δικό του μετερίζι, και την κοινωνική άποψη του, να εμποδίσουμε την αφαίμαξη των λαϊκών και εργατικών κεκτημένων. Μέσα από τους αγώνες μας να αποδώσουμε ουσιαστικό φόρο τιμής σε όλους εκείνους που έδωσαν την ζωή τους για ένα καλύτερο κόσμο, για μια δικαιότερη κοινωνία, για ένα μέλλον που θα ανήκει στους πολλούς και όχι στους λίγους. Για αυτά τα χέρια με τους ρόζους, τις παλάμες με τις χαρακιές, τα πρόσωπα με το βλέμμα του μόχθου και του αγώνα, αγωνιζόμαστε και εμείς.

π. Λίβυος