Το σουξέ της χρεοκοπίας.

Γράφει ο Μάκης Μάκκας
(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ''Πρώτο Θέμα'')

Από τα ανοιχτά τηλεπαράθυρα, ακούς να παίζουν στην διαπασών τα τραγούδια της χρεοκοπίας και ενστικτωδώς πιάνεσαι από την μέση και μπαίνεις στο χορό.

Κακόγουστες φωνές με χρυσοπληρωμένες καριέρες, απόφοιτες από τα τηλεοπολιτικά reality και πολιτικές ακαδημίες, παίζουν το μονότονο κραχ ρυθμό και σε καλούν να βρεις τα βήματα σου.

Δες τους, ντυμένους και βαμμένους στην ευμάρεια να βγαίνουν κάθε βράδυ στην τηλεπίστα, να αυτοθαυμάζονται και να παίζουν σιγόντο το σουξέ της χρεοκοπίας.

Κάθε βράδυ το ίδιο ρεπερτόριο, κραυγές και αφιερώσεις:

Στον αδιάφορο 27χρονο ημιάνεργο που επί μια τριετία περιπλανήθηκε σε ανασφάλιστες σχέσεις, δουλειές του ποδαριού και έρωτες μεροκαματιάρηδες.

Στο θυμωμένο 40χρονο επαγγελματία που αισθάνθηκε με πρωτοφανή ένταση να αποδομείται η εικόνα της σταθερότητας και εξέλιξης που είχε οικοδομήσει.

Σε αυτόν που διαπίστωσε ότι οι ευκαιρίες ελαχιστοποιούνται, οι προσδοκίες συνθλίβονται στην επώδυνη πραγματικότητα και η ευμάρεια τους αποχαιρετά ταξιδεύοντας με business class.

Στον 55χρονο νεοάνεργο που σε ευρισκόμενος σε άμυνα βίωσε μια οδυνηρή προσωπική ήττα, χάνοντας εργασία και οικογένεια ενώ στην συνέχεια συνάντησε ένα εχθρικό και κυνικό κοινωνικό περιβάλλον που του κραυγάζει ξόφλησες.

Στον 75χρονο που με ηχηρή σιωπή και βλέμμα σκυφτό αντικρίζει μπροστά του μια κοινωνία μελαγχολικά τσαμπουκαλεμένη, ηθικά ηττημένη, επιθετικά φοβική, απαισιόδοξη, με ελάχιστη αλληλεγγύη και μηδενική ανοχή.

Τα κόμματα και οι ηγεσίες τους αδυνατούν να αντιληφθούν σήμερα ότι στην χώρα αυτή, το έλλειμμα δεν είναι οικονομικό η στατιστικό που εξοργίζει τον τρισε, αλλά ηθικό, έλλειμμα αξιών και αρχών που καθηλώνει και απενεργοποιεί τον νεοέλληνα.

Την χυδαιότητα, τον κυνισμό και την ιδιοτέλεια την παράγουν σήμερα τα ιδία τα κόμματα που πρωταγωνιστούνε σε ένα στριπτίζ εκπτωτικών συναισθημάτων και συμπεριφορών. Αρκεί να δούμε την πληκτικούς και ανουσίους ανταγωνισμούς που αναπτύσσουν μεταξύ τους τα ηγετικά στελέχη τους με πλασματικές και επίπλαστες συμμαχίες και μια εύθραυστη συνοχή που διαθέτουν στα εσωτερικά τους.

Μάταιο και υποκριτικό να πιστέψει κανείς ότι η αλλαγή μπορεί να έρθει μέσα από αυτούς. Η αλλαγή θα προκύψει από κρυμμένες πλειοψηφίες που αναπτύσσονται διπλά μας, ελάχιστα ηχηρές και δύσκολα σήμερα αναγνωρίσιμες.

Είναι η 20χρονη κοπέλα που μετά από ένα 10ωρο σε ταχυφαγείο στέκεται σε παγκάκι του Συντάγματος καπνίζοντας, δίνει όρκο και πίστη ότι δεν θα τα παρατήσει δεν θα κλιστεί, θα συνεχίσει να ονειρεύεται ότι μέρες καλύτερες θα έρθουν.

Η μισοκοιμισμένη 45χρονη αποκλειστική του Λαϊκού που ξημερώματα, κολλά το πρόσωπο της στο τζάμι λεωφορείου και από τα ακουστικά ακούει την χαρούλα να της τραγουδάει το μη σε νοιάζει.

Ο 55 χρόνος ιδιοκτήτης της Αιόλου που ανεβάζοντας ρολά χαμογελά ψιθυριστά, έχοντας γερά καρφωμένο στο μυαλό του το σ’ αγαπώ και να προσεχείς που του ψιθύρισε για ακόμη ένα πρωινό η γυναίκα του παίρνοντας δύναμη να μην λυγίζει από την προπαγάνδα της κρίσης.

Εσύ, που δεν έπαψες να μου ζητάς να σου κρατώ το χέρι για να μην χαθούμε έστω και εάν περπατάμε εντελώς μόνοι σε κλειστό αυτοκινητόδρομο.